Ontdek je plek

Lieve mensen hoe is het?

Het was een tijdje rustig op de site maar niet omdat er niks te beleven viel. Ons gehuurde optrekje aan de Cai rivier in Nha Trang is een ware trekpleister geworden en een relaxte pitt stop voor rondreizende vrienden en familie uit binnen- en buitenland. Zo werden we blij verrast door Auke die na een lange busrit op een klein Vietnamees stationnetje verscheen waar ik haar geheel in stijl met mijn glimmende race brommer op kwam halen. De volgende dag smokkelde ik haar mee naar het ziekenhuis in de bergen waar ik een training gaf. Daar kreeg ik later nog een standje over want buitenlanders mogen daar niet zonder toestemming komen. Foei. Ze had zich netjes aangekleed voor de gelegenheid maar dat was van korte duur toen ik al brommerend iets te dicht langs het kippegaas van de buren reed en even geen rekening had gehouden maar haar knieen. Haar broek bleef hangen en zo zat ze plots halfnaakt achterop. We waren nog dichtbij huis dus geen paniek de broek werd ingeruild voor een one size fits all zwarte rok om vooral niet te veel op te vallen. Een kapotte broek leverde haar uiteindelijk twee nieuwe op omdat een Vietnamese vriendin graag haar Nederlandse broeken wilde kopieren. Auke wordt trendsetter in Nha trang.

Mijn rij capriolen zijn in ieder geval niet slechter dan die van de gemiddelde taxi chauffeur. Op de terug weg stelde ik onze taxi chauffeur voor om even uit te rusten op de bijrijders stoel zodat ik ons naar huis zou rijden. Dat leek hem wel wat en aangezien alle inzittende collega’s al groen zagen van wagenziekte door zijn rem en schakel tecnieken kon ik haast niet falen. Als je in Vietnam zakt voor je rijbewijs dan is het een kwestie van even de portemonnee trekken. Mocht je op alle onderdelen zakken dan wordt het lastig maar met zo’n 50 dollar kun je wel afvast de hellingproef afkopen. Het theorie examen afkopen is iets duurder want verschil moet er wezen niet waar? Als leerling heb je wel wat incasserings vermogen nodig want je zal ongetwijfeld een paar keer uitgescholden worden, dat ter motivatie om je scherp te houden…en om te laten weten wie de baas is. Lastig maar je moet de leraar wel te vriend houden voor het geval dat !!

Het weekend daarop belde Ralf een vriend uit Hanoi of er nog plek was in de herberg omdat hij zich verheugde op een lang weekend zon, zee en strand met zijn twee Duits/Afrikaanse kinderen. Dat was voor ons een goede gelegenheid om er met z’n allen met de boot op uit te gaan naar Monkey Island waar de aapjes letterlijk allles uit je tas proberen te graaien. Ik weet nou niet of het grappig was of eigenlijk heel sneu maar de helft van de tijd waren we op de vlucht voor die brutale beesten en we moesten letterlijk in zee onderduiken. Voor iedereen die hier heen wil is een rabies vaccinatie geen overbodige luxe.

Leuker was het uitstapje naar Vinh Pearl. Met een kabelbaan over de zee kwamen we met z'n zessen op Vinh Pearl Island terecht wat een soort mix is tussen een waterpark, de efteling en dysneyland met een parel wit strandje. Hau moest na elke attractie even achter een boom haar maag legen maar dat weerhield haar er niet van om nog een rondje te maken in de zweefmolen. Ineens besefte ik dat mijn jeugd en de daarbij behorende leningheid verleden tijd zijn. Ik waagde me gillend in opblaasband door een water Tsunami attractie waar ik net geen whiplash aan over heb gehouden en daarna vond ik wel weer mooi geweest. De veiligheidsnormen zijn hier ook net even anders waardoor het voor kan komen dat je na een water glijbaan een paar stukken huid mist, zo merkte Phuc op terwijl hij naar zijn kont greep. Voor spoorzoekertje naar de ingang waar ook een EHBO post zit hoefde je alleen maar de bloeddruppels op de grond te volgen. Om echt te ontspannen ben ik lekker door het zand gaan rollen op het bounty strandje wat een heerlijke natuurlijk scrub opleverde en ik geniet nu nog van mijn zachte huid waar geen stukken uit zijn gehapt. Waar ik ook echt blij van werd waren de ritjes in de bots autoos. Ongegeneerd de achtervolging inzetten en er met een big smile op in beuken bij onbekenden, dat is leuk .Hoewel ik zelf ook blauwe plekken had voelde ik me daarna verlost van ingehouden woede en onverwerkte frustraties. Goeie therapie dus.

Daarna volgde twee weken Hanoi. Ik had een cursus ‘’Organisational Development and Institutional Development’’ met Expats uit verschillende uithoeken van de Wereld. Ik was de jongste deelnemer en ik ben nergens directeur van maar ik timmmer op mijn manier wel aan de weg natuurlijk. Veel geleerd en ook veel gelachen met name met de deelnemers uit Bangladesh die constant van de ene cultuurschok in de andere terecht kwamen maar zich niet lieten kennen. De trainers, toevallig twee Nederlanders introduceerde mij bij de Nederlandse Business Association in Hanoi die in het weekend een Urban adventure race door de stad organiseerde. Een soort Peking express in teams maar dan op de fiets. Het thema was water development erg toepasselijk met een club dutchies.

Ik mocht in het gele team wat al gauw het bier team bleek te zijn waardoor de sfeer er goed in zat en we uiteraard als laaste eindigden. Mijn fiets had na 5 km zandweggetjes een lekke band dus die verdween in de achtebak van een voorbij rijdende pick up truck. Ik vervolgde mijn weg na een shotje wodka ouderwets bij de sterkste man voorop de stang van zijn fiets. De speurtocht bracht ons via smalle steegjes en modderige wegen door vernuisbelten, rivieren, begraafplaatsen, lokale kroegen, steenkolen fabriekjes en oude historische gebouwen. Na een spoedcursus bloemschikken hadden we een geel bruidsboeket in ons bezit die we bij de finish moesten inleveren. Ware het niet dat we tijdens onze rit een kersverse bruid tegen kwamen in een gele jurk waar dat boeketje schitterend bij paste. Wie is er dan nog egoistisch als je iemands mooiste dag nog mooier kan maken. Na omhelzingen in de party tent zwaaide de hele familie ons uit en verdwenen wij weer op de fiets langs de oever van de Red river. Omdat we uiteindelijk helemaal niet bij de finish verschenen kwam de Jeep van de organisatie ons zoeken. We waren bij een lokale sportschool op een dakterras aan het gewichtheffen en speelde rustig nog een potje pool biljart in de wetenschap dat we toch nooit meer zouden winnen. Zo ver van huis en je toch helemaal thuis voelen tussen de Nederlanders die net als ik in Vietnam wonen en werken. Dat schept een band en ik had het ook niet willen missen. Wat een heerlijke ongecompliceerde dag was dat.

Zoals jullie inmiddels weten gaat niets vanzelf in Vietnam en alles gerelateerd aan autoriteiten en papier werk staat gelijk aan het woord ‘’ complicated’’ Zaken worden dagelijks onnodig moeilijk gemaakt maar hey wie ben ik !!!. Het is altijd weer afwachten welke nieuwe regels er plotseling van kracht zijn en ik geef toe meestal komt het allemaal wel in orde maar de omwegen zijn totale moerassige dwaal sporen waar je ineens tot in je nek in zit. Zo kreeg ik op de laatste dag van de cursus in Hanoi een telefoontje van mijn collega. ‘’Hoi bedankt voor je geduld maar het is niet gelukt met de verlenging van je werk visum’’. Er miste een papiertje in mijn paspoort en ook al was dat papiertje eigenhandig verwijderd door een iets te zelfverzekerde grensbeamte van Vietnam in Laos, ik had toch gewoon pech. Het advies luidde een kruistocht terug naar die grens zo’n 1000 km verderop voor dat papiertje of morgen het land verlaten.

Nou doe mij dat laatste maar en het werd een dus verplicht weekendje in Vientiane, het relaxte hoofdstadje van Laos. Moeilijk kiezen tussen alle massage shops en de lekkere eettentjes maar het is me gelukt om me er door heen te slepen. De maandag erop was ik weer welkom in Vietnam en hoewel er 5 vluchten afgelast waren wegens noodweer lag ik s’avonds toch lekker in mijn eigen bed. Nu snappen jullie die bots autos ook wat beter.

Veel liefs en tot snel


Laurence