Twee koninginnen uit Delft

Marjo en Gertie waanden zich voor even in een ander leven. Normaal gesproken dragen de dames een wit uniform en staan ze dag en nacht klaar voor patienten en collega’s op de Spoed eisende hulp in Delft. Dat is uiteraard dankbaar werk maar laten we eerlijk zijn, even voor 3 weken de koningin uithangen in Vietnam waar de rollen voor het gemak en een paar dollars omgedraaid zijn, is een welverdiende afwisseling. Het reisduo was goed voorbereid en had een mooie route uitgestippeld waarin alles op en top verzorgd was. Wat zij van te voren niet wisten is dat zij al reizende met een kilootje meer op de heupen gegarandeerd de koningginnen status kregen. Dat heeft zo z’n voordelen tijdens het afleggen van ‘’staats’’ bezoekjes. De beste kamer, het beste eten, de beste service en veel glimlachende mensen in de toeristische sector die hopen een graantje mee te pikken van het goede leven in het westen.Om het leven achter de glimlach te ontdekken besloten G en M een paar dagen van de gebaande paden af te wijken en het echte avontuur op te zoeken dat al begon bij onze voordeur.

Het was een hele uitdaging om in een iets te dikke auto door de smalle steegjes en over de kleine bruggetjes ons huis, het logeer adres, te bereiken. Het gaf net zoveel bekijks als een intocht van Sinterklaas en natuurlijk lag het lokale motorbike verkeer tijdelijk plat. Niemand deed daar moeilijk over er werd vooral gestaard en gezwaaid. Kleine kinderen schrokken van de twee witte pieten en doken weg in hun moeders schoot. Hoewel het regen seizoen officieel begonnen is brachten zij letterlijk de zon mee. Normaal gesproken ben ik de enige blanke vrouw op het eiland en met G en M erbij hadden de locals weer genoeg gespreksstof.

In het weekend maakte we plannen om er met z’n vijven op uit te gaan. Phuc heeft sinds een paar maanden zijn rijbewijs en het leek hem wel wat om een auto te huren en twee dagen te gaan touren. Hau mocht spijbelen van haar Engelse klasje en G en M ruilde hun koninginnen bestaan in en ontpopten zich als fotograaf en live verslaggever. De tour bracht on in de bergen met mooie uitzichten en spannende afdalingen. Net als in een volg-auto in de Tour de France, al was er geen fiets te bekennen, hing G uit het raam met haar fototoestel voor de close ups en verzorgde M het live verslag vanaf de achterbank. Ik vond het geweldig om te zien en te horen. Uitzinnige vreugde, ontroering, verbijstering, onbegrip en bewondering wisselde elkaar af en de big smiles waren niet van hun gezicht weg te krijgen.

Het ging ongeveer zo; Ooooh prachtig moet je dat zien, Neeeeeeee kijk daar eens, Wat is dat nou??????. ZOOOOOOOO mooi…..Oh oh wat rijden ze hier toch gevaarlijk….Phuc je doet het goed hoor!…..Dit is zo geweldig hier moet je gewoon bij zijn anders snap je het niet. Waarom doen ze eigenlijk niks aan die kuilen in de weg???….Ze hoeven er alleen maar een paar scheppen zand in te gooien…. JJJJJJJaaa daar is die weer die mooie deken die daar aan de waslijn hangt….joehoe die wil ik ook precies de zelfde Phuc kan dat???….Ofcourse. De rijstvelden zijn ZOOO mooi groen. Waar zijn nou ineens de buffels??? Die moeten nog wel op de foto!! Jemig met hoeveel mensen zitten zij nou op de brommer en hangen daar nou kippen aan? Jahoor die heeft gewoon een varker achterop….Gaat lekker hoor Phuc….ja dat is het knopje voor de airco…Helemaal geweldig!

Het werd donker en al slalommend ontweek Phuc de gaten in de weg en werden we verblind door groot licht van tegenliggers. We hadden een overnachting bij een prachtig meer. De dames wilde niets missen en waren daarom om 6:00 al kiekje aan het maken van de omgeving. Voor we weer op pad gingen liet G op verzoek van Phuc zien wat er eigenlijk allemaal onder de motorkap zit en wat te doen bij problemen en rood flikkerende knopjes. Altijd handig.

We stopte in een primitief dorpje waar een kleine groep etnische minderheden woont en waar de zwarte varkentjes vrolijk rond huppelen tussen gedroogde mais kolven. Ik werk vaak in dit soort gebieden maar nu kon ik er gewoon heerlijk rond slenteren. Terwijl M zich van kuit tot bezoem liet betasten door de vrouwen op de lokale markt liep G heen en weer te slingeren met een slang die ze uit een tijltje had gevist. Er vormden zich rijen van belanstellende die graag met G en M op de foto wilde. Plotseling lag daar de mooie deken en voor een mooi prijsje mocht ie mee. Missie geslaagd en of het in de koffer zou passen was voor latere zorg.

Terug in de auto zagen we in de achteruitkijk spiegel een brutale bumperklever. Het grijze gevaarte met slurf woog naar schatting 1000kg en maakte aardig vaart richting onze kofferbak. Hij werd welliswaar bestuurd door een mannetje met een stok maar we besloten toch maar gas te geven en wat ruimte te creeren.

Bij de koffie plantage op een landweggetje ontdekte G en M, die hun zintuigen op scherp hadden staan, een schouwspel van twee heikevers van 3 cm die samen speelden met een kluit aarde. Het vizier van de camara werd op scherp gezet voor een close up en een voorbij rijdende local dacht op z’n minst dat er een gouden ring was zoek geraakt. Hij wilde al bijna stoppen om te helpen zoeken. Hau zong vrolijk liedjes op de achterbank of lag te slapen op mijn schoot. Het geheugen werd getraind met het spelletje….ik ga op reis en ik neem mee…. en Phuc vertelde ondertussen alles over de productie van rubber en cacao.

Na het avontuurlijke weekendje durfde G het aan om zelf de weg onveilig te maken op de brommer en stoer reden we op onze laatste avond in Nha Trang met zijn vijven langs de boulevard op weg naar een restaurant aan zee. Van ruimte gebrek in de koffer van G en M was geen sprake meer nadat ik bijna de helft van de inhoud in ontvangst mocht nemen. Ik heb inmiddels begrepen dat ze de stewardessen hebben opgelicht om de beste stoelen te krijgen op de vlucht naar huis. Tegen de tijd dat jullie dit lezen zijn hun ster allures zeer waarschijnlijk verdwenen en zijn ze zelf weer lekker aan het buffelen in Delft.

Het was top…bedankt.
Groetjes Laurence