Kerstman incognito

Allereerst wens ik iedereen natuurlijk het beste voor 2012. Nha Trang is nog steeds in kitcherige feestverlichting gehuld waarvan de eindjes van de stroom draadjes mij altijd een beetje nerveus maken. Ik heb besloten geen stekker meer aan te raken sinds mijn vertaalster met haar mini hakjes een meter de lucht in sprong na het instaleren van de projector. Ik had direct genoeg vuurwerk gezien en mijn leven is momenteel spannend zat. De nieuwe trend is hier een witte plastic kerstboom en om er en beetje bij te horen draag je in de volle zon en kerst muts. Heel boedistich Vietnam leek in de ban van Kerst maar na een paar rondjes om een pikant versierde kerk rijden op kerst avond kapte iedereen ermee en was kerst klaar. Ik probeerde Hau (8jr) nog wat bij te brengen over ene Jozef en Maria met hun babietje Jezus, die ze netjes aan het inkleuren was op een kleurplaat maar dat boeide haar weinig. De kerstboom met de flikkerende lichtjes daar gaat het om. Twee Nederlandse collega’s uit Hanoi kwamen op bezoek en brachten een leuk boompje mee.

Aangezien er een schattig klein kerkje achter ons huis staat leek het mij leuk om daar op 1e Kerstdag even naar binnen te gluren. Hau vond de engeltjes wel leuk maar toen ze Jezus aan het kruis zag hangen schudde ze afkeurend haar hoofd ’’ doe mij maar boeda’’. Bij nader inzien ziet dat er inderdaad best gruwelijk uit en niet te vergeten die hele martelgang afgebeeld op schilderijen langs de wand. Kansloos om dat uit te leggen in gebroken Engels dus gingen we wierook stokjes branden.

Dit jaar kon ik wel de kerstman uithangen namens de stichting VVO uit Leiden (vrienden voor ontwikkeling) want zij doneerde een bedrag dat MCNV (ik in dit geval) kon besteden voor een goed doel. Het was wel even afzien 55 km op de brommer heen en terug in mijn eentje in de regen maar nu hebben de armste kinderen op een schooltje in de bergen een rugzak met boeken voor het nieuwe school jaar. Ik had geen vertaler mee want alle euries gingen direct naar hun bestemming. Bedankt en tot ziens versta ik wel en de benzine prijzen zijn hier nog om te lachen dus verlies deed geen pijn.

Zoals de meeste van jullie wel weten moet er in Vietnam gespeeched worden en dat werd ook van mij verwacht bij de uitreiking van de rugzakken. Speechen voor leerlingen van een jaar of 6…hoe verzin je het?? Nou ik heb het kort gehouden en iedereen heel heel heel veel plezier gewenst en een goed studie jaar (in het Vietnamees). Als dank werd er een ceremonieel dansje uitgevoerd op het schoolplein door 180 leerlingen en dat allemaal tegelijk met dezelfde pasjes. De beste studenten in de voorste rij natuurlijk maar ik weet niet zeker of dat democratisch is besloten. Ik zou een spelbreker zijn als ik niet even mee zou huppelen en aangezien ik de genante speech al achter de rug had kon dit er ook wel bij.

Na afloop kreeg ik een kopje thee en werden er wat manderijntjes voor mij gepeld. Superlief… precies wat ik nodig had. De school leiding gebruikte deze kans om mij uit te leggen dat er ook geld nodig was voor het aanleggen van een fatsoenlijk toilet en water system. Tja dat kon ik beamen ik heb mijn plasje opgehouden voor een betere optie 10 km verderop. Totale kosten 400 dollar… ja uh daar moest de kerstman even over nadenken want ter plekke NEE zeggen is een beetje ‘’not done ’’. We zullen ons best doen en de VVO inlichten zodat zij op de hoogte zijn van de situatie op u school’’. Dus lieve broer Jan of je dat bij de volgende vergadering even ter sprake kan brengen.

Ik vertrok met gemengde gevoelens naar huis want ook als kerstman kan je dus alsnog tekort schieten. In het kader van de kerst gedachten en alle beetjes helpen besloot ik om een jonge vrouw die met hout liep te sjouwen en lift te geven naar haar dorp. Zonder 1 woord te wisselen begreep ze mij en klom ze met haar hout verzameling achterop de brommer. Ik in mijn winterjas en zij met een wikkelrok en een veel te dun blousje. Lachend en zwaaiend sprong ze van de brommer toen we haar huis naderde. De dagen kunnen hier verrasend raar lopen met veel onverwachtse ontmoetingen. Misschien dat ik dat nog het meest ga missen als ik weer in Nederland ben.

De afgelopen dagen waren gevuld met activiteiten in de kleine dorpjes. Na de inspanningen deed ik een middagdutje op een matje in een tempel en de dag erna op een stretcher in het huis van een village health worker.Voordat jullie gaan denken dat ik lui begin te worden, de wekker gaat om 5:30. We aten overal waar het maar uitkwam. Eenden soep werd afgewisseld met soft ijs van de KFC ( moest ik ineens hebben) en de behandel kamer van een dokter werd omgetoverd tot mini restaurant. De pannen rijst stonden op een ijzer karretje waarvan ik niet wil weten wat er een uur eerder op stond. Gelukkig kan je bananen schillen en die smaken ook prima. Toen ik er toch was kon ik gelijk even mijn bloedruk laten meten. Deze baan eist onuitputtelijk flexibel inlevings vermogen en een hoog tolerantie niveau voor pestherrie. Dat laatste gaat me de de afgelopen dagen iets minder goed af in verband met hormoon schommelingen. Een cup a soepie en mini vakantie zouden mij goed doen.

Mis jullie, liefs Laurence