Een leven zonder Google

Lieve allemaal,

Allereerst bedankt voor jullie felicitaties en leuke reacties op de komst van het draakje. Nederland leek plotseling heel dichtbij ook al zat ik in een klein bergdorpje buiten op de hoek van de straat met mijn laptopje in de hoop een goede internet verbinding te krijgen. Ik was daar vanwege ‘’Health Promotion Activities’’ die georganiseerd werden door groepjes village health workers. Een aantal maanden geleden had ik ze daarin getraind en nu was het hun buurt om naar de dorpen te gaan en jonge moeders op een actieve manier gezondheids bevoorderende kennis en vaardigheden bij te brengen. Elk dorp heeft 1 village health worker en daar kunnen de mensen terecht als ze advies of hulp nodig hebben. Voorkomen is beter dan genezen en zeker als er in de verste verte geen dokter te bekennen is en daarom wordt er ook veel aandacht besteed aan preventie van ziektes.

Ondervoeding van kinderen is een groot probleem in dit gebied en vooral de combinatie van een gebrek aan kennis en de nodige knaken is hier de oorzaak van. Er is voldoende groente en rijst maar vis en vlees zijn schaars en duur. Gevarieerd eten bijelkaar zien te halen vereist nogal wat creativiteit en inspanning van de moeders die daar ook niet zoveel tijd voor hebben want ze moeten werken op het land. Doordat de moeders zelf ook vaak niet genoeg gezond eten binnen krijgen hebben ze vaak onvoldoende borstvoeding en zouden ze hun kinderen eigenlijk moeten bijvoeden met alternatieve poedermelk dat in hun eigen omgeving wordt geproduceerd. Wel lastig als je dat niet weet en nog lulliger als je kind sterft aan diarree terwijl dat makkelijk te behandelen is.

Het valt direct op dat de mensen in deze gebieden niet uitblinken in het verzinnen van briljante ideeen en ze hebben moeite om alle informatie die ze krijgen te verwerken. Door een tekort aan vitaminen en mineralen in hun jeugd en nog zo wat van die nuttige bouwstoffen zijn hun hersenen beschadigd wat ook het IQ van sommige dorpelingen nadelig heeft beinvloed. Ze verkopen vaak vruchtbaar land voor een prikkie aan een slimme zakenman uit de stad en om zich vervolgens te pletter te werken voor een habbekrats op hun voormalige grond.

Voor de village health workers is het dus een uitdaging om op een simpele maar effectieve manier de moeders of aanstaande moeders iets bij te brengen wat hun gezondheid en dat van hun gezin ten goede komt. In Vietnam heeft men nogal eens de neiging om voor een groep te gaan staan en met een lange preek het publiek te bestoken met goede adviezen en net zolang door te praten totdat echt iedereen aan het gapen is. DAT gaan we deze keer dus niet doen, heb ik ze vriendelijk doch dringend verzocht. Verder waren ze vrij in het bedenken, plannen en organiseren van hun activiteiten. MCNV gaf elke groep een budget om naar eigen inzicht te besteden voor hun taak. Ik had dus deze keer een makkie en kon gezellig mee om de groep te coachen en om alles te observeren en naderhand de activiteiten met de groep te evalueren.

De eerste groep had 12 zwangere vrouwen uit hun dorp verzameld waarvan enkele meisjes ook nog nooit voor een controle naar een health center waren geweest. De meeste aanstaande moeders hadden kleinere buiken dan gemiddeld en waren tussen de 15 en 20 jaar. Ze verschenen op de afgesproken lokatie in pyjama met daar overheen een sport Jackie. Toen er gezegd werd dat ze ijzer moesten eten keken ze raar op. IJzer !!! Nee je hoeft geen onderdelen van je brommer te halen ijzer zit ook in verse groenten….Wat een opluchting. 1 van de meiden kreeg spontaan weeen en kon gelijk richting ziekenhuis vertrekken. Snel kreeg ze nog wat folders toegestopt terwijl haar man buiten alvast de brommer startte.

De tweede groep had een kook workshop georganiseerd in het club gebouw van hun dorp voor moeders met kinderen boven de 6 maanden. Thema: Hoe maak je gezonde prakkies die ook nog eens lekker smaken als je eigenlijk geen cent te makken hebt. Rene Froger was er niet bij en er rolde geen traner van Natasja. Het was gewoon gezellig en in een dorp waar eigenlijk nooit wat gebeurt zagen de moeders het ook als een uitje. Ze hadden hun kroost meegenomen zodat de prakkies gelijk een goede bestemming kregen. Behalve dat het geluid van enkele huilers scherp door het gebouw galmde was het een succes.

Babies dragen hier geen luiers maar gewoon een katoenen broekje of niks dus de moeders rende af en aan naar buiten om de warme straal urine van hun ukkepukkies in goede banen te leiden. Je kind in het club gebouw op de grond laten plassen is niet zo netjes en daarom hadden veel moeders een natte schoot. Een aandachts puntje waar de volgende groep wel een oplossing voor had.

De derde groep pakte het slim aan. Zij besloten 12 moeders met kinderen boven de twee jaar uit te nodigen buiten op een beschut veldje bij het huis van een boer. Daar konden de kinderen rond lopen in een veilge omgeving en voelde iedereen zich meer op zijn gemak en hadden de moeders hun handen vrij. Er werd reclame gemaakt voor het bijvoeden met poedermelk dat erg goedkoop is en waar de medewerkers van Tell Sell jaloers op zouden zijn. De moeders konden het direct zelf maken en er was geen kind dat weigerde, zelfs niet toen ik ging helpen voeren. Ja ook ik ben promotie materiaal. De moeders kregen tips voor de behandeling van diarree en leerde zelf ORS te maken.

Alsof het een verjaardags feestje was kregen alle kinderen na afloop een zak met poedermelk en andere gezonde voeding mee voor thuis. Ik zelf kreeg van de boer bananen en casave. De casave werd later weer door iemand afgepakt want na enige discussie had iemand verzonnen dat casave niet goed zou zijn voor draakje. Nou phuc en Hau luste het vast wel…..Hierrrr met die casave!!!

De village health workers hadden ondertussen ook gehoord van draakje en hadden maar 1 brandende vraag. Wie is de vader want je was toch niet getrouwd???? Uuuuh shame shame. Ik was even vergeten dat dat in deze cultuur normaal gesproken een grote schande is. Een leugentje om bestwel dan maar….’’Ja het zit zo we konden niet trouwen want dat was te ingewikkeld met alle administratie in Vietnam en mijn familie kan niet komen.’’ Pfffff gelukkig het werd goedgekeurd, ze waren eigenlijk vooral bezorgd want aanstaande vaders lopen hier nog weleens weg als er geen huwelijkse verplichtingen zijn.

Ondanks de vooroordelen van de Vietnamese man waren ze vooral trots dat de vader een Vietnamees is. Nooit eerder vertoond, althans niet hier en op de Nederlandse ambassade konden ze mij tot op heden geen info geven over erkenning van het kind voor de Nederlandse wet omdat ze deze situatie alleen andersom kennen en dan is de vader Nederlands en de moeder Vietnamees.

Nou ze hebben nog even tijd om het uit te zoeken. Ik ben van plan in april weer naar Nederland te komen en Phuc…(spreek uit Foep) komt mee of hij komt iets later. Daarna zal Phuc terug gaan naar Vietnam en komt hij weer naar Nederland samen met zijn dochter Hau als alle papieren rond zijn en er binnen nu en augustus geen dramatische wetswijzigingen plaats vinden in ons kikkerlandje. Hij krijgt nu Nederlandse les van mij voor het inburgerings examen maar er zijn betere leraressen in aantocht waaronder mijn peettante en nichtje. Mijn vader maakt ondertussen een website met taal spelletjes dus we hebben er alle vertouwen in dat het goed komt.

Liefs Laurence