Prijs je rijk in Laos

Terwijl de rebellen in Tripoli Kadaffi’s imperium innemen en de orkaan Irene zich een weg baant richting New York bevind ik me in een zeer arm maar vredig dorpje in het zuiden van Laos tussen de Mankong en Thaoi people. Samen met Laotiaanse collega’s doen we momenteel een veld onderzoek voor het nieuwe programma waarin ik mij bezig ga houden met het verbeteren van de zorg instellingen en het verwijs systeem. Nong district is een afgelegen bosrijk gebied waar verschillende etnische minderheden in hun houten hutten leven van wat het land hen te bieden heeft. Het regenseizoen is begonnen en geloof mij dat zijn geen lullige buitjes. Het gebied is vaak onbereikbaar omdat de weg dan spontaan overgaat in de rivier die buiten zijn oevers treedt. De heuvelachtige zandweggetjes kunnen plotseling veranderen in spectaculaire modder glijbanen en het zou een prima lokatie zijn voor het programma; Ter land ter zee en in de lucht, nou ja in de rivier dan. Aan water is momenteel geen gebrek maar schoon water is er nauwelijks. De mensen wassen zich in de rivier en ik zie hier en daar blote kinderen rond huppelen. Voor de malaria mug is dit gebied een paradijsje vooral op plekken dieper in het bos. Wat betreft de gezondheidszorg is het tegenovergestelde het geval en voor zorg dat in de buurt komt van wat wij gewend zijn zal er minimaal 4 uur gereisd moeten worden wat bijna niet haalbaar is voor deze mensen alleen al gezien de kosten. De lokale bevolking is aangewezen op kleine hulp posten waar een verpleegkundige aanwezig is en waar men medicijnen kan krijgen.

De afgelopen dagen heb ik enkele dorpjes bezocht, verschillende mensen gesproken, de kliniekjes bekeken, patienten gezien en vooral geobserveerd welke zorg er geboden kan worden en welke essentiele zorg ontbreekt en hoe dat komt. Mijn taak is nu ook het een en ander op papier te zetten en een plan te maken waarmee we in samenwerking met de mensen in Laos aan de slag kunnen. Natuurlijk moesten er ook offiele bezoekjes afgelegd worden met provinciale en lokale autoriteiten vanwege de toestemming en het uitwisselen van data over het gebied. De muren van de overheids instellingen in Laos zijn standaard kaal of behangen met posters waarop mini fotoos te zien zijn van alle leiders in Laos, een soort smoelenboek van de VIP’s. De echte hoge heren zijn met zeer serieze blikken afgebeeld op schilderijen die je streng aanstaren vanuit hun prachtige omlijsting. Net als in Vietnam is het hier heel hierarchish en formeel maar als het ijs gebroken is wordt het al gauw wat losser. Inmiddels ben ik in het bezit van vele visite kaartjes van wie ik mijn god niet meer weet bij wie ze horen omdat alle namen in Laos op elkaar lijken. Gelukkig ben ik beter in het onthouden van gezichten en waar die bijhoren dus dat scheelt.

De Laotiaanse chauffeur die ons rond reed kwam net boven het stuur uit en kon daarom ook niet alle kuilen in de weg ontwijken. Had hij maar een dik kussen onder zijn billen gelegd want dan had hij de slapende, zieke terminale hond niet aan hoeven rijden tijdens een parkeer maneuvre. De eigenaar van de hond die express te laat ‘’HO... HO…… STOP ‘’riep wist hier een leuk slaatje uit te slaan en eiste 40 euro smartegeld nadat hij twee witte neuzen in de auto zag zitten. Onze Laotiaanse secretaresse die net haar neus heeft laten verfraaien in Thailand zag er niet minder rijk uit. Het lukte haar in een moeizame onderhandeling het bedrag te halveren om het een beetje redelijk te houden. De hond is daarna waarschijnlijk verkocht aan een Vietnamees en op de BBQ beland waardoor de eigenaar in 5 minuten een maand salaris in zijn handen had. Ja Ja en dat allemaal op de vroege ochtend terwijl ik met opgetrokken knietjes achterin de auto zat te dromen van een kop koffie en hoe ik die zou kunnen bemachtigen op een plek als deze.

In het hotel in Sepon kon ik zowaar CNN ontvangen en zien wat er in de rest van de wereld gebeurde. Het was van korte duur, de stroom viel uit en de rest van de avond zat ik lekker only the lonely met een kaarsje in het donker. Mijn internet stick had nog credits en zo kon ik toch nog gezellig skypen met moeder lief in Nederland. Omdat het donker was had ik niet gezien dat er twee wespen in mijn vest waren gekropen. We zaten ‘s avonds in het pikke donker met z’n vieren in de auto op weg naar een restaurantje toen de twee insecten maatjes genadeloos toesloegen in mijn rechter en linker borst. Wat er toen gebeurde ging ongeveer zo…’’ AHHHHH something is biting me…..I will take off my clothes NOW.!!!!. De twee Loatiaanse mannen sprongen uit de auto en ik zat daar topless om mij heen te slaan terwijl de secretaresse met haar mobieltje een lichtje op mij scheen. Toen de kust veilig was en ik een jasje om mij heen had geslagen, schoten we in de lach omdat het gewoon te hillarisch was.

Ik dacht dat het daarna wel klaar zou zijn met de gekkigheid maar dat bleek een illusie. Op weg terug van Laos naar Vietnam werden we van de weg geplukt door de Vietnamese gestapo met een vaag verhaal over inhalen dat niet mocht. De beste chauffeur die Vietnam heeft kreeg eigenlijk zonder reden een dikke prent. We deelden het leed en besloten ons humeur er niet door te laten verpesten. Flitspalen in NL zijn irritant maar in Vietnam is het net het rad van avontuur. De kans dat je de prijs pakt is zo goed als zeker alleen is het even afwachten wat het score boord laat zien. De volgende dag stond ik om 5:00 in de rij om van Danang weer naar Nha Trang te vliegen. Ik kwam heelhuids aan maar mijn koffertje zag er zwaar invalide uit en gaat morgen naar de revalidatie afdeling op kosten van Vietnam Airlines.

Ik vroeg Phuc of er thuis nog iets gebeurd was in mijn afwezigheid…..’’Nou niet echt’’ zei Phuc behalve dat we bezoek hebben in huis van een bijennest zo groot al een voetbal. De zwervende kluit zat eerst in de keuken en heeft zich nu in de woonkamer boven het raam gevestigd. Hij had de kolonie met rook van wierookstokjes naar buiten geprobeerd te drijven wat hij omschreef als een heel raar fenomeen dat een pest herrie maakte zoals helicopters dat doen. Toen ik de zoemende beestjes van dichtbij bestuurderde en probeerde mijn biologie lessen voor de geest te halen was ik er vrijwel zeker van dat dit wespen waren.Een telefoontje met een collega bioloog bevestigde mijn vermoeden, de taille maakt het verschil. OKEE. zucht zucht en nu??? Het is erg zeldzaam dat ze en nest in huis maken en Vietnamezen geloven dat dat geluk brengt……..Hmmmm. Toch maar even kijken of er onder die goed gelovigen iemand is die een toverspreuk heeft om ze weg te krijgen voordat het hele huis uitgerookt gaat worden. Dat MoJo de muis af en toe verschijnt om ergens aan te knabbelen vond ik nog wel grappig maar dit is aanzienlijk minder.

Wish me luck….. wordt vervolgd