Ademnood en geldnood

Ademt u maar even in …….en ademt u maar weer even uit zegt de dokter . Die opdracht is niet zo moeilijk want door een goed uitgedacht mechanisme in je bovenkamer gaat dat als vanzelf. Gewoon in en uit ademen wordt lastig als je onder water bent en niet kan zwemmen of als je hevige persweeen moet opvangen terwijl je achter in een bestelbusje ligt dat moet lijken op een ambulance. Oke beter iets dan niets maar het kan beter. Vietnamezen zeggen; No money no funny en dat klopt zeker.

Inmiddels heb ik kennis gemaakt met hele zorgzame en hardwerkende artsen en verpleegkundige maar soms moet je als patient geluk hebben want het kan ook voorkomen dat jou dokter of verpleegkundige pas echt zijn best gaat doen als er een paar extra Vietnamese Dongetjes toegeschoven worden. Dit is een logisch gevolg van de extreem lage salarissen en de machts positie waarin het ziekenhuis personeel zich bevindt. Triest maar waar en af en toe wil ik ook echt even niet in de buurt van een ziekenhuis komen. Voor het verwerken van wat er op mijn net vlies verschijnt in de categorie ‘’pijn is fijn en bloed moet ‘’zoek ik af en toe wat afleiding en ontspanning in het zwembad van Lousiana beach resort. Nou ja ontspanning????

Afgelopen weekend heb ik daar een kind uit het zwembad gevist. Het meisje hapte naar lucht, sloeg wild om zich heen en lag te spartelen alsof haar leven ervan af hing. Dat doen enthousiast spelende kinderen wel vaker en in eerste instantie leek het of ze een spelletje deed maar ze verdween iets te vaak paniekerig onder water. Ik greep haar in mijn armen om mezelf ervan te overtuigen dat ik niet gek was. Ik zat er dus niet naast en mijn keel werd zowat dichtgenepen door twee wanhopige kinder armen. Het meisje kon niet zwemmen dat was wel duidelijk en dan is 1 meter 50 genoeg om in te verzuipen ook al ben je acht jaar. De ouders waren nergens te bekennen maar daar kijk ik al niet meer van op. Het opstarten van zwemlessen zou een nieuw gat in de markt kunnen zijn alleen heeft de doelgroep geen cent te makken.

Het thema deze week is dus ademnood en niet alleen in het zwembad. Er werd ook vollop naar lucht gehapt in de verloskamers van het ziekenhuisje in Khanh Vinh . Ik liep twee dagen mee met de verloskundige en was getuige van twee bevallingen die ik niet snel zal vergeten. Terwijl de longetjes van de eerste baby zich vulde met lucht kreeg de moeder op bedje twee hevige ademnood tijdens het opvangen van de weeen. Beide moeders lagen naast elkaar op de zelfde verloskamer en waren dus ongevraagd getuige van elkaars lief en leed. Stel je dus even voor dat ik tussen die twee bedden stond mee te puffen want de familie mag er niet bij zijn en aparte verloskamers is een droom voor de toekomst.

De eerste moeder was 18 jaar en durfde zich nauwelijks te bewegen en maakte geen geluid. De tweede moeder had al 2 kinderen maar nummer 3 wist voor opschudding te zorgen en had nog geen zin om door de donkere tunnel naar buiten te zwemmen. Moeder was aan het hyperventileren en daar werd het personeel nerveus van. De arts regelde een overplaasting naar Nha Trang City. Dat kwam mede omdat de anastesist ontlag had genomen vanwege een betere baan in Saigon en daarom kon er die dag dus geen keizersnee gedaan worden. Nog geen 5 km op weg naar Nha Trang kon de chauffeur van de bestelbus met het rode kruis erop rechtsom keer maken en de moeder beviel op het nippertje binnen de ziekenhuis muren.

Moeder en kind maken het goed maar helaas is de chauffeur van dat ambulance busje die zelfde dag verongelukt met de brommer. Een typisch geval van een uit de hand gelopen bruiloft waar dat laatste biertje er 1 teveel bleek te zijn. Het ontbreken van een trauma centrum in de regio speelde een hoofdrol en het feit dat hij zichzelf niet kon vervoeren natuurlijk. In Vietnam ben je ook niet verzekerd als het ongeval je eigen schuld is en daarom ging men in het ziekenhuis onder het personeel met de pet rond om zijn familie financieel te ondersteunen. Het gaat vaak goed maar soms dus net niet. Voor veel mensen in dit afgelegen gebied hangt hun leven aan een zijde draadje, het is erop of eronder. Hoe dan ook voelen zij dat ze het niet zelf in de hand hebben. Het lot bepaalt dus gewoon blijven ademen en dan zien we morgen wel weer.

Ik heb net weer een 3 daagse training achter de rug voor Village Health Workers met als onderwerp Moeder en Kind zorg. Behalve praktische vaardigheden lag de nadruk ook op voorlichting en preventie. Toch wel fijn als de moeder weet wanneer ze een kind kan verwachten en wat de Village Health Workers kunnen doen om deze moeders te begeleiden en ze te voorzien van een delivery kitt en wat specifiekere informatie.

‘’Als je plotseling de zon 10 keer voor je ziet is het tijd om te bevallen’’ Dat soort informatie gaat van moeder op dochter en ja dan weet je dus nog niks….niet waar? Dat is de reden dat de vrouwen in afgelegen gebieden compleet verrast worden als ze moeten gaan bevallen van hun eerste kindje wat dan soms gevaarlijke situaties opleverd. Het is niet vanzelfsprekend dat iedereen weet uit welke opening het kind komt en waar ze steevast in geloven is dat melk het kindje wit maakt.De Village Health Workers fungeren dus ook een beetje als vrijwillge kraamverzorgers in de bergen maar dan zonder beschuit met muisjes.

Tot mails

Liefs Laurence