Even op de tanden bijten

Na het weekje Spanje had ik een volle agenda in Nederland en ben ik ik erachter gekomen hoe het voelt om geen fulltime inwoner meer te zijn. De zaakjes die ik moest regelen waren nou niet bij uitstek entertainment te noemen. Medische keurig, tandarts , belasting en een nieuw paspoort. Ik voelde me als geemigreerde Nederlander gediscrimineerd en werd door vele instanties van het kastje naar de muur gestuurd. Ik had een nieuw paspoort nodig en het leek mij handig om dat in Nederland te regelen in plaats van acht uur te gaan reizen naar de ambassade in Saigon. Dat had ik mooi verkeerd gezien want ik sta in het system geregistreerd als geemigreerd dus nu moest ik de autoriteiten in Nederland zien te overtuigen dat ik Nederlandse ben. Natuurlijk zagen zij dat zelf ook wel vanuit hun luie stoel maar ja men wilde papieren zien die ik niet uit mijn mouw kon schudden. Gelukkig dat er bij het stadshuis in Den Haag een doorgewinterde eigenwijze balie medeweksters zat die vond dat ze best zelf wat mocht beslissen en zo kreeg ik toch een nieuw extra dik zakenpaspoort. Een stukje menselijkheid, even was ik geen nummertje.

Tegenwoordig zijn in Nederland de elecktrische fietsen helemaal hot en hoor je er als 60 plusser niet meer bij als je geen hebt. Ik mocht het gloednieuwe exemplaar van mamamieke testen. Geweldig lekker meetrappen maar toch in standje 4 iedereen inhalen. Onderweg kreeg ik natuurlijk commentaar van jaloerse 60 plussers die vonden dat ik te jong was voor zo’n fiets. Wat kan mij dat nou schelen. Ik was een paar jaar geleden ook veel te jong voor een hernia dus laat mij maar lekker twee weken gebruik maken van een top fiets met race ondersteuning. Je moet zo’n batterij wel weer op tijd opladen anders is de euforische stemming met tegenwind in de regen erg gauw verdwenen weet ik nu uit ervaring. In Vietnam zijn de electrische fietsen voor luie studenten die het meetrappen echt tot een minimum beperken. De echte fiets is voor arme mensen en maffe toeristen als je het aan een Vietnamees zou vragen.

In Nederland ben je dezer dagen bijna een vreemde zonder I Phone en in Vietnam is dit wondertje echt een serieus status symbol waar iedereen kwijlend naar kijkt of zelf als trotse bezitter anderen de ogen mee uitsteekt. Dit gaat als volgt; De telefoon rinkelt en als iedereen kijkt is het tijd om met een stalen gezicht de zwart glimmende Apple uit de broekzak te laten glijden en die na het gesprek nonchalant op tafel te leggen om je hand vrij te maken voor een slok ijskoffie. Dan gebeurt het volgende, de kwijlende groep reageert; “Heeee jij hebt een I phone!!, Zo zo het gaat wel erg goed met je tegenwoordig, dus jij betaald de rekening vandaag?” Het is een gewoonte in Vietnam dat je na de aanschaf van iets nieuws je vrienden ruimschoots trakteert. Dit heet het product wassen en dat brengt zogenaamd geluk. Als je daar geen zin in hebt zul je je nieuwe aankoop moeten verbergen maar dan kan je er niet mee pronken…hmm een lastig dilemma voor Vietnamese jongeren. Het schiet dus zeker niet op als met je zuurverdiende centen plus wat geleend geld van de zwarte mafia markt wat nieuws koopt en je moet ook nog iedereen trakteren. Ik ben hier achter gekomen toen ik maanden geleden met een nieuwe brommer op het werk verscheen. Verstoppen is dan geen optie meer. Hoewel de meeste mensen wel weten dat ook het geld in Europa niet aan de boom groeit blijf je in hun ogen gewoon rijk want je bent met een vliegtuig gekomen en dat zegt genoeg. Bij vrienden onderling geldt vooral het principe “eerlijk zullen we alles delen “dus vrienden claimen met een vette glimlach en een iets te harde klap op je schouder vanzelf hun stukje van de taart. Degene die moet trakteren roept heel stoer ‘’ No problem!’’

Over vliegtuigen en vliegvelden gesproken die van Moskou kan ik uit tekenen. 15 uur heb ik in een rokerig restaurantje doorgebracht wachtend op mijn aansluiting naar Hanoi om vervolgens met de chagrijnige crew van Aeroflot nog 9 uur het luchtruim onveilig te maken. Het bankje in het restaurantje was de enige plek waar ik even kon gaan liggen maar daar dacht de serveerder anders over dus die gaf mij een harde tik op mijn hoofd toen ik in slaap was gedommeld. Ik moest het even verwerken, gaf die boosaardige Rus mij nou net een harde tik?? Wat een rare manier van communiceren maar goed ik besloot me niet op te laten fokken en bedacht een plan terwijl ik de zoveelste cappucino bestelde. Toen ik weer helder kon denken besloot ik gewoon alles en iedereen te negeren zoals zij dat ook de rest van de 13 uur bij mij deden en ik ben gewoon weer gaan liggen alsof ik die tik nooit had gevoeld.

De tik van de Nederlandse tandarts deed meer pijn. Weken voordat ik zou komen had ik al een afspraak gemaakt. Mijn tijdelijk vastgeplakte kroon die eerder in Vietnam gesneuveld was door het afhappen van een loempia was eenmaal terug in NL met geen mogelijkheid los te krijgen. Ik weet niet met wat voor “tijdelijk” cement ze in Nha Trang te werk gaan maar het hamer en bijtelwerk van de Heulse tandarts kon er niet tegenop. De voortand leek muurvast te zitten en afwachten tot hij er weer uit zou vliegen was het advies. Ik was nog geen week terug in Vietnam toen mijn voortand over de keukentafel stuiterde. Ik kookte van binnen maar moest constateren dat zoiets gewoon domme pech is. Volgens Phuc was dit geen echt probleem. Er zijn zoveel mensen op de wereld die het echt moeilijk hebben dus moest ik dit incidentje zien te relativeren. Nou ik dacht even helemaal niet aan arme zielige mensen maar aan mijn grootste jeugd trauma en mijn afgrijselijke spiegelbeeld. Op 8 jarige leeftijd dacht ik namelijk dat ik aardig kon roller skaten maar dat leverde het zelfde beeld op als waar ik nu tegen aan zat te kijken.(een tand in mijn hand) Nu was ik dus weer overgeleverd aan deVietnamese tandarts. Het gapende gat dat zichtbaar werd was groot genoeg voor een wesp om zo mijn keel in te vliegen dus hield ik mijn kaken en lippen stijf op elkaar tijdens de brommer rit. Er viel ook niets te lachen dus dat koste geen moeite.

De tandarts praktijk was in de voorkamer van zijn huis achter een garage deur en de behandelkamer was versmolten met de wachtkamer. Handig ik kon direct van buitenaf al zien dat er 1 patient voor mij was die lag namelijk met open mond in de stoel. Ik ben al gewend dat privacy hier niet bestaat maar ik kan de snelheid waarmee ze problemen oplossen wel waarderen. Phuc en Hau waren met mij mee gegaan voor vertaling en morele steun en dat kwam goed uit want ik moest tussendoor 3 straten verder even een rontgen foto laten maken en dat koste zowaar 1 euro voor de foto. Het fotootje nam ik weer mee terug naar de tandarts en die besloot na een korte studie zijn voorgestelde drastische plannen die dag niet uit te voeren en op hoop van zegen de tand weer vast te zetten. Enigszins opgelucht verliet ik zijn huiskamer praktijk en de rekening bedroeg 8 euro. Daar kon ik wel om lachen.

De zee spoelde de rest van mijn zorgen weg en een middagje strand deed ook wonderen. Glimlachend werd ik op het strand begroet door een verkoopster die een paar tanden miste. Ze zeulde rond met een veel te zware koelbox. Of ik ijsjes wilde kopen? Binnen 2 seconde zaten er 7 ogenschijnlijk minder bedeelde kinderen rondom mijn handdoek met vragende ogen.Oke iedereen een ijsje zei ik in het Vietnamees.Ik had namelijk wat te ''wassen'' en ook al verstond ik er verder niks van het werd vanzelf gezellig.

Groetjes en veel liefs Laurence