Een jeukerig stemmetje in mijn achterhoofd

Een medische achtergrond hebben is vaak handig en nuttig vooral in het buitenland en op reis zou je zeggen. Het zorgt in mijn geval echter ook voor meer onrust en stress omdat ik weet wat er allemaal kan gebeuren of zou moeten gebeuren maar niet gebeurt, in een ziekenhuis bijvoorbeeld. Nou heb ik een levendige fantasie en ik word regelmatig geplaagd door alle ‘’worst case scenario’s ‘’die onophoudelijk en breed uitgemeten onaangekondigd op mijn netvlies verschijnen. Geen zorgen ik ben heus geen dwangmatige ongeneeslijke hypochonder maar een bezorgd stemmetje in mijn achterhoofd overvalt me soms op de vreemdste momenten.

Net als ik besloten heb om naar de markt te gaan om verse producten te kopen die overigens op de vieze grond liggen, realiseer ik me dat het fruit uit China vol met chemicaliën zit en dat er geknoeid is met de eieren en dat het vlees heus niet is gecontroleerd op de gekke koeien ziekte en al dat soort fratsen. Iets waar ik gisteren geen punt van maakte is vandaag ineens zorgwekkend en geeft reden tot ongewenst piekeren. De eenden soep van het vrouwtje om de hoek smaakte gisteren prima en toen was ik toch ook niet bang voor de vogelgriep. Waarom ik dat zo wisselend beleef is voor mijzelf een raadsel maar het past wel bij het grillige leven in Azië dat met de dag geleefd wordt. Voor een Vietnamees is het zoals het is en zij hebben weer andere dingen om zich druk over te maken. Totale overgave dat zal de sleutel zijn naar succes…hmm die ene yoga les heeft weinig effect gehad.

De IK van gisteren is verdwenen en de IK van vandaag denkt overal totaal anders over. Ik probeer alles te relativeren terwijl ik op mijn brommer naar huis rij en alle uitlaatgassen inhaleer. Mijn positieve gedachten winnen het en ik ga er vanuit dat ik later geen COPD krijg (Chronical Obstructive Pulmonary Disease) maar misschien moet ik dan toch ook zo’n modieus mondkapje gaan dragen. Ach het is overal wat en de garnalen in Nederland zitten ongetwijfeld ook vol met antibiotica en ik was toch niet van plan om 85 jaar oud te worden. Ik besluit langs de boulevard te rijden om wat frisse zeelucht mee te pakken ter compensatie. Vaak vind ik Vietnam fantastisch maar soms ben ik het getoeter, de herrie, de schone schijn en mensen die snel beledigd zijn even zat. Waarschijnlijk omdat ik gewoon een Hollandse ben en het zou ook wel leuk zijn als zij wat vaker rekening hielden met mijn gevoelens maar ik weet het ik heb helemaal nergens recht op en het gaat om de groep niet om het individuutje Laurence.

Het leven in de emotionele Vietnamese achtbaan is boeiend maar ik krijg er geen stabiele grip op. Het ene moment denk ik; Joh maak je niet druk, geniet ervan alles komt op z’n pootjes terecht en twee minuten later denk ik.; ‘’Nee het komt helemaal niet goed, daarom zijn hier ook zoveel problemen en dat goed praten doet iedereen omdat ze geen keus hebben en zichzelf er dus van moeten overtuigen dat het allemaal niet uit maakt. Als er wat mis gaat dan zien we dat tegen die tijd wel zal een Vietnamees zeggen. Dat kan vies tegen vallen als het om je gezondheid gaat maar de Vietnamezen geven zich eraan over en gaan er zeker niet vanuit dat een dokter de oplossing is want die wil in hun ogen gewoon geld verdienen. Hoe langer ik in Azië vertoef hoe beter ik die laconieke houding begrijp want als ik er voor kies om hier te zijn zit ik in het zelfde schuitje …accepteren en relativeren of gillend naar huis. Ik heb in ieder geval de keus en juist het ontbreken van die keus maakt het verschil voor die Vietnamees die automatisch in de acceptatie fase verkeerd.

Als ik wat ga kopen, het maakt niet uit wat en even rond wil kijken waar ik dat het beste kan doen dan heb ik al snel iemand beledigd want in Vietnam ga je naar 1 vaste plek en als ze niet hebben wat jij wilt dan zoek je wat anders uit dat zij wel hebben dan zijn ze de volgende keer weer extra lief voor jou. Alle kraampjes verkopen namelijk het zelfde dus dan zal het bij de buurman waarschijnlijk ook op zijn anders hadden zij het daar wel vandaan geplukt. Het ligt heel gevoelig en wat ook echt ‘’not done’’ is, is kijken of de buurman goedkoper is. Dan denken ze dat je hen niet vertrouwt en als je vers vlees wilt kan je maar beter gokken op 1 paard, zeer trouw zijn aan de verkoopster en niet moeilijk doen als het een centje of pondje meer is. Deze wijze lessen leer ik overigens van de locals zelf. Als je een vakantieganger bent kan je rond snuffelen maar als je hier woont wordt dat gezien als hoog verraad. Ik voel me soms een klein beetje gevangen in dat systeem en als Hollander met alle keuze vrijheid zou je daar jeuk van krijgen of anders een punthoofd.

Toen ik echter jeuk op mijn hoofd voelde brak de paniek uit. Het zal toch niet waar zijn dat er nou ook nog eens ongewenste diertjes rond kruipen op mijn boze bolletje?. Ik zag het al helemaal voor me mijn hele huis op z’n kop, alles in de was op minimaal 60 graden, kussens, beddengoed en hoe was je een helm? Mijn wasmachine kan helemaal niet op 60 graden dus dat wordt water koken of alles in de hete zon leggen. In het lokale buurtje hadden de dames ervaring en werd mij hoofd even nagekeken alsof ik een aap was die gevlooid werd door de andere familie aapjes. Lekker gênant maar het gaf mij in ieder geval het gevoel dat ik het niet alleen op hoefde te lossen. Het viel mee, wat plekjes met witte schilfers (typisch Aziatisch) en mogelijk het gevolgd van een Vietnamese shampoo met te veel chemicaliën. Voor de zekerheid kocht ik lotion met Engelse gebruiks aanwijzig en alles is weer oké. Dat ik me zorgen maakte daar moesten de dames echt hartelijk om lachen en onder het genot van een lekker bakkie troost op straat begon ik me te verheugen op een bezoekje aan familie en vrienden in Nederland.

Ik hang nu ergens boven Moskou dus we zien elkaar snel.Als jullie dit lezen ben ik op het gemeentehuis een nieuw paspoort aan het aanvragen want die is vol.


Liefs Laurence