De gouden kooi

Na mijn eerste werkdagen in het kantoor in Nha Trang werd mij verteld dat ik in de buurt een huis kon huren. Het huis staat op een katholiek eiland midden in de Cai rivier. Dat is wel apart gezien het feit dat bijna 90% van de bevolking in Vietnam boedistisch is. De meeste meubels waren aanwezig en ik zag mezelf al genieten van een drankje in een tuin vol mooie bloemen. Tijd voor een goed gesprek met de eigenaresse.

De vrouw des huizes is een aparte Vietnamese dame met een opvliegend karakter. Ze is rijk, nog steeds hebberig en ze weet van gekkigheid niet wat ze met haar geld moet doen en daarom is ze huizen aan het bouwen.

Haar manier van communiceren bestaat uit schreeuwen en comanderen. Als haar pet goed staat heeft ze humor en is ze best grappig. Ze is een goede actrice dat bleek wel uit de melodramatische toneelstukken die ze opvoerde om wat meer geld uit mijn zak te kloppen. Ik zie dat als entertainment en het deed mij denken aan het werk op de SEH in Delft waar sommige patienten echt toppers zijn in het verzinnen van mooie verhalen die niet kloppen. Eva zou zeggen; ‘’Laurence dit is er echt 1 voor jou’’

Ze kan bij vlagen ook gewoon normaal doen en ik twijfel niet aan haar IQ dus ik moest wel even op de kleine lettertjes letten. Gelukkig gaat haar zachtaardige moeder de zaken waarnemen zodra ik intrek. Wat betreft de inrichting van de woning heeft ze een goede smaak. Net als haar ego is alles in haar huis groot. Ik denk dat het me wel gaat lukken om daar dit jaar optimaal van te genieten en wat extra ruimte voor vrienden en familie is altijd handig. Ik merk dat het werk veel energie vergt en een rustige plek om de batterij weer op te laden begint steeds belangrijker te worden.

Half naakt met een gezichtsmasker op ondertekende ze het huurcontract. Ik kon overduidelijk zien dat de plastische chirug haar een handje had geholpen om het volume van haar borsten aan te passen aan de vruchtbare omgeving rondom het huis.Even voor de duidelijkheid ik heb het over een uitzicht van palmbomen waar de zon de kokosnoten hard laat groeien. Haar Australische man die regelmatig door de telefoon wordt toe geschreeuwd is ver weg aan het werk op een booreiland. Het bewijs dat dit koppel toch wat tijd samen heeft doorgebracht is het twee jarige zoontje Jordan die opgevoed wordt door zijn oma en het kindermeisje. Nooit eerder heb ik een Vietnamees jongetje gezien met knal rood haar, grote bruine ogen en een schattig plat neusje.

Hij brabbelt zowaar in twee talen en zijn hobby is slopen. Zijn moeder kan het niks schelen of hij met stiften de lakens bekladt ,hij is immers de belangrijkste man in de familie. Hij heeft duidelijk een hogere rang dan zijn oma. Voordat ik besloot een krabbel te zetten wilde ik toch even weten of de 5 aggressieve waakhonden ook zouden vertrekken. Een hond nemen is misschien wel een idee maar dan wil ik er wel een die kwispelt als ik thuis kom.

Het huis staat op steenworp afstand van het kantoor waar ik werk en dat is uiterst praktisch. In het regen seizoen kan ik desnoods in een kano naar mijn werk en anders zijn lange lieslaarzen van de lokale vissers nog een optie. De rivier wil namelijk nog weleens buiten zijn oevers treden. De politie heeft een dubieus bedrijfje opgestart dat zand van de bodem haalt . Dit is nou niet zozeer vanwege natuurbehoud tot stand gekomen!!!

Ik ben nu in het bezit van een hele dikke sleutel bos waarmee ik de gouden kooi goed afsluit .Verder heb ik een dagtaak aan het sluiten en openen van alle sloten maar dat geeft niks. Ik ben helemaal blij en die verassing in Dong Ha met die boef wil ik niet nog een keer mee maken. De gouden kooi heeft een heerlijk dakterras waar ik de sterren kan bestuderen terwijl ik de was in de machine stop. Jammer dat ik tegelijkertijd een stroomstoot kreeg anders was het een perfect moment geweest. Ik hou best van vuurwerk maar liever van een afstandje. Een geaard stopcontact is een illusie in Vietnam. Ik ben nog aan het uitvogelen hoe de sauna werkt en hoe ik warm water in de Jacuzzi krijg want dit milieu bewuste huis draait grotendeels op zonne energie.

Laatst schrok ik me rot toen ik 3 jongens met een luchtbugs langs het huis zag lopen. Geen zorgen zeiden ze ,we willen alleen wat vogeltjes uit de bomen schieten. Zucht….zo jammer. Elke dag hanen gevechten houden geeft blijkbaar niet genoeg voldoening of zouden ze echt zoveel honger hebben dat onschuldige musjes de dupe moeten worden? Ik denk dat ik een ouderwetse katapult ga maken en dan vanaf mijn dakterras op opdeugende jongens ga mikken. Daar kan ik wel wat hulp bij gebruiken, Julie zijn van harte welkom.

Tot ziens groeten Laurence