2111 het jaar van de kat

De dagen voor het vietnamese Nieuwjaar (begin feb) staan in het teken van de grote schoonmaak. Huizen en bezittingen krijgen van de man des huizes een nieuw likje verf en de plek waar de vrouw dan toch wat over te zeggen heeft, namelijk het interieur wordt geschrobt totdat de nagelriemen kapot zijn. Om die nagels weer netjes te krijgen is er altijd wel een buurvrouw die wat bij verdient als freelance pedicure. Vaak is zij tevens getalenteerd in het zetten van krullers en creatief met knip en fohnwerk. Zo’n dame is natuurlijk ook op de hoogte van alle roddels in de buurt.

Esther en ik hebben bij zo’n buurvrouw een speciale fruit refresh haarwasbeurt gekregen. In een pan werden gedroogde fruitschillen gekookt in een mengels van kruiden. Vervolgens werd de inhoud van de pan door ons haar gesmeerd en daarna uitgespoeld en met cremetjes bewerkt. Ons haar voelde fantastich zacht na de complete behandeling en we besloten er direct mee te gaan pronken op de boulevard van de Sailing club. Het was de 3 euro meer dan waard en de toegevoegde nieuwjaars fooi toverde een big smile op haar gezicht. We willen natuurlijk geen jaloezie in de tent dus werden de andere dames uit het straatje getrakteerd op ijskoffie. Soms spreekt er ineens iemand Engels en dan komen er trieste oorlogs verhalen naar boven van gebroken gezinnen en zoektochten naar echtgenotes die ooit naar Amerika vertrokken en nooit zijn terug gekomen.

Bijna iedereen viert TET met zijn familie en ze reizen met hele gezinnen op de brommer het land door. Ik doe gezellig mee. De bus en trein zijn een optie maar het verkeer van Zuid naar Noord-Vietnam loopt vast en de prijzen worden voor de gelegenheid even opgeschroefd. De handel in gele pot chrysanten en gigantische watermeloenen neemt ongekende vormen aan en dit alles wordt op brommers gestouwd en naar huis gesleept. Er gaat natuurlijk weleens wat mis als je 4 ciramische plantenbakken van 80 cm hoog in je eentje mee wilt krijgen op de brommer. Even voor de duidelijkheid. Ik was het niet!

Elk gezin heeft wel een speciale kamer waar ze de overledenen eren en waar een soort offer altaar is ingericht. Deze plek wordt met TET helemaal versierd en met brandende wierookstokjes in ere gehouden. De kinderen ontvangen van familie en vrienden kleine rode zakjes met “Lucky money”. Op deze manier worden de ouders finacieel een beetje gesteund zonder dat er sprake is van gezichtsverlies. Buiten dat is het ook gewoon zakgeld voor snoep waar een tandarts niet tegen op kan boren. Kinderen hebben hier letterlijk hun melktandjes nog. Er wordt hier vaak gedacht dat als de kinderen Dutch Lady milk drinken dat ze vanzelf groot en sterk worden. De kracht van reclame is duidelijk en dat geldt niet alleen voor de melk. Het land is vollop in ontwikkeling en nieuwe producten horen daarbij en zijn dus een status symbool. Kinderen worden gestimmuleerd meer te eten want een stevig kind betekent welvaart en dat laten ouders elkaar graag zien.

Aangestoken door poetsende buren besloot ik een handwas te doen. Ik draaide het kraantje iets te enthousiast open. De wasruimte veranderde in een enorme fontein waarvan ik de verzopen kat in het midden was. Happend naar lucht en zeiknat besefte ik dat ik weer eens iets gesloopt had. Om hulp roepen was niet nodig omdat de hoeveelheid water de aandacht de buurt al had getrokken. De hoofdkraan werd afgesloten en we zouden het later oplossen. Ik besloot mijn tas te gaan pakken voor het treinreisje naar mijn surrogaat familie op het platteland in het zuiden van Saigon. Toen kwam ik tot de conclusie dat ik die tas tijdens mijn verhuizingstoer met Esther waarschijnlijk in de trein had laten liggen onder bed nr 38 in coupe 5.....oeps. Het volgende actie plan was het kopen van een nieuwe kraan kopen en naar het station om mijn tas op te sporen die bij navraag in Saigon was gevonden. (8 uur verder dan betemming Nha Trang.) Jullie begrijpen dat mijn nieuwe voornemens iets te maken hebben met minder slopen en minder vergeten. Hoe kan het eigenlijk aan mij liggen als Boedha hier alles bepaalt wat er in het leven gebeurd???

Op Nieuwjaarsdag wilde ik mezelf niet laten kennen en stond net als iedereen om 5:00 op om zonder ontbijt naar de boedistische tempel in de bergen te gaan. Dat ik meer dan 2000 trap treden moest overwinnen om Boedha de groeten te doen was er voor het gemak even niet bij verteld. Met een kop als een boei sjokte ik duizelig naar boven waar de moeder van Phuc trots op een grote gong aan het slaan was. Ze leeft daar min of meer als monnik en doet vrijwilligers werk voor de tempel. Onderweg werd ik vastgepakt en aangeraakt door nieuwsgierige locals die dachten dat ik een eenmalige verschijning was. De aanwezige tantes hadden de gaarkeuken gevonden dus kon ik onder het genot van een vegetarisch soepje genieten van het uitzicht en mijn prestatie. Die dag heb ik nog 1 bankje gesloopt en mijn sarong laten liggen....valt mee toch??

veel liefs tot ziens