Esther de Attractie

Een blanke westerse vrouw van 1.85 cm is in Vietnam een bezienswaardigheid en voor de mensen in Dong Ha een reden om hun nek te verdraaien of een poging te doen haar even aan te raken om te voelen of het wel echt is. Zelfs lokale politie agenten wilde graag met haar op de foto. Na alle indrukwekkende verhalen over dit prachtige land en het werk wilde Esther alles graag met eigen ogen bekijken en dat kon het beste als stagaire. Ik haalde Esther op in de keizerlijke stad Hue waar we ‘s avonds een boottochtje over de Parfum rivier maakte en op een terrasje de Nederlandse nieuwtjes door namen. Om een beeld te krijgen van het historische verleden besloten we een dag later bij twee veteranen achterop de brommer te springen voor een in elkaar geflanst sight seeing toertje. Verstopt in een regen poncho bezochten we de graf tombes, de citadel en de verboden stad om de overgebleven pracht en praal van de beroemde Nguyen dynasty te bewonderen.

De meeste van mijn Vietnamese vrienden en kennissen dragen deze achternaam met enkele tussen namen die ook nog eens het zelfde zijn maar dan net anders. De namenlijst in mijn telefoon heb ik geselecteerd op wat de mensen doen. Bijvoorbeeld ; Tung soep kraampje, Trang English teacher, Hung Saigon travel, Hung house owner, Thang accountant, dr Tam village, Tam café , broer Tam en ga zo maar door. Ik neem de telefoon altijd op met ‘’ Hello ‘’ en vervolgens laat ik de andere kant even kletsen en vraag ik hoe het gaat. Na 2 minuten hoop ik een beeld te hebben mocht ik iemand aan de lijn hebben die niet in mijn lijstje staat. Want dat zou toch een belediging zijn en dat is hier niet handig. Ik kan natuurlijk wel zeggen dat de lijn slecht was of dat er teveel herrie op straat was dan lieg ik nooit.

Van Hue naar Dong Ha zouden we opgehaald worden door een vriend van een vriend die wel een zakcentje wilde verdienen. Om een lang verhaal kort te maken, hij had die dag waarschijnlijk een betere aanbieding dus stonden we bij ons hotel wortel te schieten terwijl mijn afscheidsfeestje al bijna begon. Natuurlijk is er altijd iemand anders die dat zakcentje ook wel kan gebruiken en niet moeilijk doet als ik vraag om een beetje gas bij te geven. Ze rijden hier toch als idioten behalve als er politie controles zijn en dat is nou net altijd tussen Dong Ha en Hue. Dan gaan ze plotseling het hele stuk 40 km per uur rijden maar nog steeds niet aan de rechterkant van de weg dus ik weet niet wat gevaarlijker is.

We hoefde ons haar niet te fohnen want de stroom was weer eens uitgevallen. Het restaurant waar het feestje was had als verassing een nood aggregator. De collega’s waren al gearriveerd en er was kostbare verse zalm uit Noorwegen meegebracht. Mijn Vietnamese collega’s vroegen de serveersters om dit alleen even op een schaaltje te leggen. Daar dacht de kok anders over. Om ons te beschermen tegen de gevolgen van het eten van rauwe vis besloot hij alles ongevraagd lekker in een laag olie te frituren. Toen het schaaltje op tafel verscheen werd het stil…..erg stil. Mijn baas die dit lekkers had meegebracht moest even slikken, telde tot 10, haalde haar schouders op en hief haar glas om te proosten zodat iedereen weer kon ontspannen. Dit is echt Dong Ha en ik had als inwonende buitenlander kunnen weten dat dit fout zou gaan maar ja om nou achter ze aan te rennen de keuken in??. Die repuatie heb ik wel hoor en als er niet teveel mensen bij waren had ik het zeker overwogen.

De leraren van de medische school wilde Esther ook dol graag ontmoeten en omdat Esther toch als stagaire mee hobbelde kon ze mooi helpen wat medisch materiaal te sjouwen dat ik uitgezocht had voor een training. De leraren stopte met lesgeven en de leerlingen hielden hun adem in toen Esther haar gezicht om het hoekje van het klas lokaal stak. Enkele leerlingen hadden de moed om “ hello” te zeggen en de andere doken verlegen onder de tafel. We hebben het over 18 jarige verpleegkundige studenten die in Hello Kitty kleding met staartjes en speldjes lijken op onze pubers van 12. Als ze een buitenlander zien wordt er vooral gegiecheld. Bij mij achterop de brommer ging Esther als een schaduw overal mee naar toe. Een opvallende schaduw dat wel en er werd flink gediscussieerd wie er naast haar mocht zitten tijdens de feestjes die we ‘s avonds afliepen.

Er was 1 dokter erg van Esther gecharmeerd en dat liet hij merken tijdens de karaoke party waar hij haar als een paparazzi volgde met haar eigen foto toestel. Deze dokter heeft de bijnaam dr too enthousiastic. Vooral als het om vrouwelijk schoon gaat is hij erg gul. Hij heeft een auto wat hier echt een status symbol is en hij rijdt er graag in rond om ons op te halen of het nou 22:00 ‘ s avonds of 5:00 ‘s morgens is. Geweldig toch!

Ik had Esther een mooie trein reis beloofd naar het zonnige zuiden maar eigenlijk moest ik nog steeds de tweede helft van mijn inboedel verhuizen naar Nha trang en dat gingen we dus per trein doen. Ja dat heb je als stagaire, je krijgt er tussendoor klusjes bij waar je helemaal niet opgerekend hebt. Esther vond het fantastisch en je kan haar geen groter plezier doen dan haar te laten zien dat er een systeem zit in de ogenschijnlijk ongeorganiseerde chaos vooral als je een paar woordjes Vietnamees spreekt. We logeerde in Nha Trang in het volks buurtje bij Hau en Phuc waar het leven redelijk primitief maar gezellig is. De winterjas werd opgeruimd en verwisseld voor een zomerse outfit die leuk kleurde bij de azuur blauwe zee.

Voortgangs evaluatie:
Esther in de Vietnamese cultuur

Op een matras op de grond slapen met drie personen en douchen met een bak water en een pannetje is voor Esther geen probleem. Een koude douche als de boiler leeg is accepteert Esther zonder al te veel klagen. De grote boodschap in een gat in de grond mikken ging de tweede keer wel goed. Esther heeft zich keurig gedragen en netjes haar kommetje stierenmaag leeg gegeten al had ze liever een droog broodje gehad. Ondanks dat het eten niet altijd voortreffelijk smaakte hield ze toch haar gezicht in de plooi. Helaas kon ze de Vietnamese koffie niet waarderen en vond ze het gek dat ze na een week algehele onthouding hoofdpijn kreeg. Dit heeft ze opgelost door het nuttigen van meer bier. Esther was een fantastische atraktie voor de lokale bevolking en heeft zich zonder verzet lekker laten knuffelen en fotograferen. Esther kan respectvol omgaan met autoriteiten en haar buigingen zijn een voorbeeld voor anderen. Esther bracht geduld op voor besluiteloze Vietnamese vrienden ook al was ze erg moe. Esther kan onhygienische situaties ongestoord links laten liggen en was creatief met natte doekjes. Een kakkerlak werd keurig aan de kant geveegd zonder de buren hiervoor te storen. Herrie in de vroege ochtend werd met een glimlach ontvangen. Over de verkeers chaos en ruwe omgang met dieren heeft Esther zich verwonderd maar ze heeft er geen psychische klachten aan overgehouden. Esther is zeer geschikt als assistent verhuizer en brengt ideeen in waar je ook echt wat aan hebt. Ze is een goede gesprekspartner ook al spreekt ze de taal niet. Haar handen- en voeten werk is meer dan voldoende. Esther is een oplettende burger maar het overkomt haar toch regelmatig dat ze spullen vergeet of ergens achter laat en dat is besmettelijk voor haar stagebegeleider van wie het hoofd ook een beetje los zit. Esther is een graag geziene gast op feestjes en karaoke parties. Ze weet het publiek te vermaken met haar swingende danspasjes en prachtige stem die extra goed uitkwam omdat men de geluids apparatuur had aangepast. Dat de gasten aan het gapen waren was omdat ze normaal al om 22:00 in bed liggen. Het zou voor Esther een goed idée zijn om na deze stage thuis langzaam de draad weer op te pakken en al haar liefde te storten in haar gezin. Ze zou ook haar man wat vaker gelijk kunnen geven. Dit zijn aanbevelingen van de inmiddels bekende lokale waarzegster die best wel eens gelijk zou kunnen hebben.

Es bedankt het was super