Onderweg naar morgen

Na de avonturen met El en Tsooj werd het hoog tijd om de touwtjes in Laos weer eens te laten vieren. Voor ik daar aan kon beginnen moest ik er eerst maar weer eens zien te komen. Een vlucht van Nha Trang naar Danang bracht mij alvast halverwege. Ellen had genoeg jurkjes laten maken in Hoi An en Tsooj had voor een naar eigen zeggen bodem prijsje een marmeren kunstwerk op de kop getikt waar hij nu nog rugklachten van heeft. Kortom ze waren uitgeshopt en hadden in hun reisschema nog wel een gaatje voor een bliksem bezoek aan Dong Ha. We spraken af op Danang airport waar een chauffeur klaar stond voor een rit van 4 uur. Nou dat hadden we gedacht en gehoopt. Door een weg versperingen nam de chauffeur een landweggetje om de verkeers chaos te omzeilen. Vervolgens stonden we ergens ver van de bewoonde wereld vast in een kansloze file die uiteindelijk door heldhaftig optreden van een Russiche vrachtwagen chauffeur opgelost werd. Hoe hij dat voor elkaar kreeg is nog steeds een raadsel maar ik denk dat deze communistische grote broer gezag uitstraalde.

Boedha liet centimeters druilerige tranen vallen en ons uitzicht veranderde in een bagger bende.De ruitenwissers van de auto hadden moeite om het tempo bij te houden. De airco draaide als een ijskast op volle toeren om de raampjes niet te laten beslaan, waar mijn lijf gehuld in zomer outfit niet vrolijk van werd. In de verloren uurtjes in de auto besloot Ellen de pagina in de lonely planet wat betreft het weer en klimaat in Vietnam nog maar eens te bestuderen om tot de conclusie te komen dat ze beter richting het zuiden konden gaan voor een tripje in de Mekong Delta. Eenmaal aangekomen in Dong Ha besloot ik mijn lieve vrienden voor te stellen aan de altijd lachende maar nee ik begrijp je niet personeels leden van het Hu Ngi Hotel. Na een zelf georganiseerde speurtocht door de sfeerloze gangen van het hotel vonden we na flink doorvragen van Tsooj zowaar de V.I.P room . Ik heb nooit geweten dat die bestond en voor een habbekrats beschikbaar was maar goed dat terzijde.

Phu Khanh restaurant was nog open en aangezien daar sinds kort een reuze komische menu kaart in het Engels is verschenen leek mij dat de makkelijkste optie. Waar kan je tegenwoordig een vegetable cirquit with shrimp management bestellen? Hoewel de houten stoelen prachtig bekleed zijn en alles er stralend uit ziet, rennen er wel ratten rond maar dat is overal. Het was even schrikken dat er schildpadden en andere bijna uitgestorven diersoorten op de kaart staan maar dat probleem los je toch niet op in een avondje. Dat is werk voor mijn activistisch zusje Anna en haar strijdende bondgenoten.

Ik heb heerlijk geslapen op een matras waar wel vering in zat en ik heb genoten van een douche met genoeg warm water en massage stralen. Alle doorgewinterde Azie reizigers zullen begrijpen wat ik bedoel. Na een kop koffie in Tam café nam ik afscheid van Tsooj en El die een toertje hadden geboekt naar de beroemde Vinh Moc ondergrondse tunnels. Ik vervolgde mijn reis naar Savannakhet waar ik 6 uur lang voor apegapen in de auto zat met 5 truien aan en hoge koorts. De chauffeur zweette peentjes in zijn t-shirt en ik had koude rillingen en vond mezelf uitermate zielig. Toen ik in mijn hotel aan kwam kon ik wel janken dat er geen warm water was. Dit zijn echt min puntjes van het Expat leven kan ik jullie wel vertellen. Na een overdossis paracetamol heb ik mezelf uit bed gepraat en ben ik opzoek gegaan naar eten. Pech voor mij want ontbijt was er niet meer. Gelukkig werkte er en bekende achter de receptie en kreeg ik een lift naar het centrum waar ik in mijn favoriete eettentje Chez Bone weer een s wat anders kon bestellen dan een broodje gebakken ei. Ik besloot per telefoon alvast wat mensen te laten weten dat ik in town was zodat ik een dag later een volle agenda met werk afspraken had.

Mijn Laotiaanse vriendin Woi neemt altijd trouw op als ik bel want in Laos kijken de mensen altijd naar het nummer. Is het iemand van werk waar niet aan verdiend kan worden dan zou het weleens kunnen dat er niet opgenomen wordt. Ik ben er nog niet uit of ze dan werkschuw zijn, bang om de opdracht niet aan te kunnen of gewoon even druk zijn met andere zaken. Terug bellen zit er niet in dat kost geld en daar gaat het nou net om, dat toverwoordje van 4 letters. Begrijp me niet verkeerd ik klaag niet maar het is interessant om erachter te komen waarom werken in Laos met zoveel omwegen en tactisch uitgedachtte strategien werkt. Mijn vriendin Woi heeft me dat even haarfijn uitgelegd. Ze bood zichzelf aan als mijn assistent en vertaler en aangezien ik die wel kon gebruiken hadden we een deal.

Woi runt een massage en beauty shop en in haar vrije tijd doet ze accountant werk voor een carnavals kleding fabriek waar ze constuums maken waar sommige van jullie dit weekend mee in het bier hebben liggen rollen. Ik mocht zolang bij haar in de massage shop wonen waar ook vieren meiden wonen die daar werken. Nu we toch bijna 24 uur samen optrokken leerde ze me sushi maken en ik leerde haar gewoontes , gebruiken en denkwijzes van westerlingen zodat ze daar in haar zaak rekening mee kon houden. Ik heb me, overigens niet ongevraagd, zijdelings ook bemoeit met marketing strategien en hygiene regeltjes voor haar personeel om het beroep te profesionaliseren. Woi haar shop is een nette tent en het is voor de meisjes verboden om tijdens de massages onzedelijke handelingen te verrichten. Helaas is dat een van de meisjes niet gelukt en er volgde genadeloos ontslag. De smeekbede dat de klant eigenlijk haar vriendje was kon Woi niet waarderen en daarmee was de kous af. Ondertussen probeerde Woi het hart van een Koreaanse computer nerd te veroveren en maakte we onder het genot van Thaise kruiden thee plannen voor mijn werk in Savannakhet.

Wordt vervolgd…..tot mails
Liefs laurence