First aid for tuk tuk drivers

Na de succesvolle EHBO trainingen in Dong Ha voor de motorbike taxi’s besloot ik mijn grenzen te verleggen richting Laos. Hoewel deze landen erg verschillend zijn hebben ze ook overeenkomsten. Zo zijn de problemen in de gezondheidszorg min of meer van het zelfde niveau of in ieder geval vergelijkbaar en moeilijk op te lossen. Het aantal brommer ongevallen reist de pan uit maar het dragen van een helm is in Laos alleen overdag verplicht. Niemand houdt zich aan die regel want daar gaat je haar van door de war. Ja vooral de Laotiaanse tiener meisjes zijn ijdel. Ze hebben het zwaar want in de ene hand hebben ze een parasolletje en in de andere hand een mobieltje en proberen ze tijdens het brommeren te sms’en. ‘s Avonds zitten ze met hun lange rokken zijwaarts achterop bij hun vriendjes die met een borreltje op hard racen om indruk op elkaar te maken. Dr Chantalla mijn betrouwbare bron uit het ziekenhuis vertelde me dat er wekelijks 20 zwaargewonde slachtoffers zijn en dat er steeds meer ongevallen een dodelijke afloop hebben. Het zal jullie niet verrassen dat ook Savannakhet het zonder ambulance service moet stellen. Hoe komen die slachtoffers dan in het ziekenhuis terecht? Nou niet dus of ze worden met kop en kont de tuk tuk in gefrommeld en door dappere chauffeurs de Eerste Hulp post in gedragen.

Dat verdient meer dan een bloemetje zou ik zeggen. Ik ben in gesprek geraakt met deze helden en heb geduldig geluisterd naar hun schokkende ervaringen. Het lot van de verkeersslachtoffers in Savannakhet ligt dus in handen van bereidwillige tuk tuk drivers. Het ziekenhuis heeft wel een bestelbusje waarmee ze patienten naar Thailand vervoeren 10 km verderop als het probleem van de patient te complex is. Ik bedacht en schreef een voorstel plan om de tuk tuk drivers een 3 daagse praktische EHBO training te geven. Inmiddels had ik nieuwe vrienden gemaakt bij het Laotiaanse Rode Kruis om gezamelijk een pilot project op te zetten. Ik zou de EHBO trainingen verzorgen voor 100 tuk tuk drivers en de toekomstige trainers opleiden. Dit plan moest natuurlijk wel eerst goedgekeurd worden door het Ministerie van Volksgezondheid, de directeur van het provinciale ziekenhuis, de directeur van het Rode Kruis, de directrice van de medische school en natuurlijk door het MCNV.

Ik voelde me net een twaalfjarige voetbal fan die dolgraag een handtekening wilde van zijn favoriete spelers. In mijn vorige verslag lazen jullie al dat bellen geen zin heeft. Ik ging dus vol enthousiasme op mijn brommertje naar de mensen toe om mijn plan te laten onderteken. Op een vriendelijke manier probeerde ik de zaken te bespoedigen en een beetje af te dwingen. Als een gepassioneerde Johova Getuige stak ik hier en daar een voet tussen de deur en vergat ik vooral niet geduldig te glimlachen. Het schudden van de vele handen en overal zelfverzekerd naar binnen wandelen begon zijn vruchten af te werpen. Ook hier had ik een weloverwogen logische volgorde in gekozen maar daar zal ik jullie niet mee lasting vallen.

Het Budget plan dat ik met een collega van het Rode Kruis maakte zat strak in elkaar zodat er weinig rek in zat voor corruptie. Natuurlijk zal er gesnoept worden waar mogelijk maar dat is dan een klein snoepje voor de moeite geworden en er is in ieder geval hard voor gewerkt. Nou ben ik niet zo’n rekenwonder dus tel ik graag hardop. Gezichtsverlies in gezelschap is iets wat iedereen in Azie wil voorkomen dus ze zorgen wel dat het bedrag klopt. Dat controleren klinkt misschien kinderachtig maar dat is in ontwikkelingslanden echt hard nodig. Het is namelijk niet de bedoeling er donor centjes in iemands kontzak verdwijnen. Als ik blij ben nodig ik graag mensen uit om te lunchen. Dat werkt stimulerend en is natuurlijk ook gezellig. Evalueren met gefrituurde insecten op je bordje en een ananas juice klinkt wel exotische toch?

Mijn assistant en vertaler Woi ging overal met mij mee naar toe. We hielden een vergadering op het bus station met de tuk tuk drivers en hun locale leiders om extra uitleg te geven en een lijst met namen en telefoonnummmers te verzamelen. Dan is er nog een grote groep freelancers die we te woord stonden op hun vaste standplaatsen langs de Mekong rivier en op het marktplein. Mr Wong van het Rode Kruis ging al het medisch material aanschaffen zodat we voor elke deelnemer een EHBO tas hadden met inhoud.
Op de 1e trainingsdag verscheen de directeur van het ministerie van gezondheidszorg en de directeur van het provinciale ziekenhuis om de training officieel te openen en de tuk tuk drivers te bedanken voor hun inzet. Mijn baas had gevraagd of we wat publiciteit konden regelen en dus had Woi de locale pers gebeld en een tv ploeg laten komen. Er gebeurt niet zo gek veel in Savannakhet dus een Hollandse blonde meid die buiten op een schoolplein EHBO training geeft aan tuk tuk drivers is gegarandeerd nieuws. Er waren ook leraren aanwezig van de Public Health School zodat zij in de toekomst dit soort trainingen zelf kunnen geven. Een Laotiaanse verpleegkundige van de Spoedeisende Hulp hielp mij met het uitleggen van de vaardigheden en voor de volgende training draaien we de rollen om en ben ik zijn assistant.

Het was een geweldige ervaring om zoiets te organiseren en hopelijk heeft het project effect. Het probleem heeft nu de aandacht bij het ministerie van gezondheidszorg en het is uiteindelijk de bedoeling dat er geinvesteerd gaat worden in het opzetten van een ambulance service met goed geschoold personeel. Des al niet te min zijn EHBO trainingen altijd nuttig. Ik hoop dat ik niet te veel lezers ontmoedigd heb om lekker te komen backpacken en te genieten van de schitterende omgeving in Laos. Het is nog niet verpest door massa toerisme en je kan er eeuwig relaxen dus grijp je kans.

Groetjes Laurence