Beautiful Nha Trang

De tweede ronde

Het eerste jaar zit erop en mijn contract is verlengt tot 1 feb 2012. Het werk is geweldig maar het wonen in Dong Ha begon krasjes op mijn ziel te vormen en ik voelde me na verloop van tijd een beetje gevangen zitten omdat het leven er gewoon te beperkt is. De eigenaar van mijn Pink Palace wilde zijn huis terug en er is eigenlijk maar 1 plek waar ik echt heel graag wil wonen en dat is Nha Trang. MCNV heeft daar een kantoor en er is genoeg te verbeteren op medisch gebied. Ik dank MCNV op mijn blote knieeen voor hun begrip en het aanhoren en inwilligen van mijn smeekbede. Ik blijf veel reizen in Vietnam en Laos en dan is het handig dat ik nu wat dichter bij het vliegveld woon. Voor iets meer ontspanning en amusement in het weekend is deze toerische badplaats ook zeer geschikt. Helaas schuilt er achter een façade van restaurants , barretjes en talrijke reisbureautjes pure armoede. Vandaag werd ik nog gevraagd of ik een baby wilde adopteren die achter gelaten was in het ziekenhuis na de bevalling. De moeder had al vijf kinderen en kon de kosten voor nr 6 niet opbrengen.

Verhuizing deel 1

De nacht voor kerstavond stond ik 1:00 ‘snachts in mijn eentje op het verlaten trein station van Dong Ha om alvast de helft van mijn inboedel te verhuizen. Ik gokte op een helpende hand van een taxi chauffeur en het visualiseren van dit plaatje met een portie wishful thinking hielp goed. Maar liefst 6 taxi chauffeur die niks beter te doen hadden hebben mij en mijn tassen in het pikke donker de trein in gepropt en uitgezwaaid. In de coupe had ik gezelschap van twee lieve oudere dames die na zonsopgang hun ogen uitkeken omdat de coupe was omgetoverd in een pakhuis. Elke Vietnamees kan zijn benen in z’n nek leggen en reken maar dat ook deze besjes lening genoeg waren om zich te verplaatsen. Dus niks ach zielig !. Nee ik was zelf die stijve hark die met moeite over de stapel heen klom voor een plas pauze. 15 uur later arriveerde ik in het zonnige Nha Trang waar de plannen al klaar lagen voor een etentje en een strandfeest op Kerst avond met vrienden.

Bezoek uit Breda

Mijn avonturische vrienden Tsooj en Ellen die barsten van het zangtalent maar niet door de selectie van Idols zijn gekomen ,hadden een ticket naar Nha Trang geboekt om mij op te zoeken en hun geluk te beproeven in de beroemde karaoke kamers van Nha Trang. Een ding is zeker er wordt hier nooit iemand afgewezen en op verzoek zijn er meisjes die in iets te korte jurkjes graag de hele avond voor je klappen, meezingen en dansen. Dat leek Tsooj wel wat en dus hadden wij er een gezelschap dame bij gevraagd. Dit lieve tiener meisje moest duidelijk even wennen aan vrouwelijk publiek. El en ik hebben in ieder geval wat nieuwe danspasjes bijgeleerd en Tsooj bleef zich afvragen ze nu wel of geen ondergoed aan had. Ze hield in ieder geval de microfoon er voor en om haar niet verder in verlegenheid te brengen hebben we ons met name geconcentreerd op de spelfouten in de ondertiteling van de karaoke songs.

Phuong regelde voor Tsooj en El een brommertje zodat ze samen innig omarmd langs de boulevard konden crossen op zoek naar romantische koffie tentjes en traditionele Vietnamese massages. De volgende dag stond er een bezoekje gereseveerd aan een locale waarzegster maar voordat we in haar huisje op een matje op de grond zaten hebben we eerst als varkentjes in de modder gerold in de Natural Hotsprings. De Fortune teller had goed nieuws , nuttige adviezen en wat rake opmerkingen over het karakter van Tsooj. Het komt erop neer dat ie in z’n handjes mag klappen dat hij Ellen in zijn leven heeft.

Om letterlijk de cultuur wat beter te leren kennen voerde Tsooj lange diepzinnige gesprekken met de receptioniste van Nice Hotel, niet omdat ze knap was maar omdat hij er zeker van wilde zijn dat ze de kamer op de 15e verdieping met uitzicht op zee niet kwijt zouden raken. In Vietnam is het altijd afwachten en als mensen dingen gaan beloven willen ze gewoon dat je ophoudt met vragen stellen en je niet bemoeit met hun dubbele agenda. Veel slijmen, alles 10x herhalen, teleurgesteld kijken , mooie verhalen vertellen, handjes schudden en vervolgens blijven lachen helpt natuurlijk wel en zo kreeg Tsooj zijn zin.

Met El en Tsooj in de wildernis

Nadatik twee fantastische nieuwe stoere helmpjes had aangeschaft maakte we plannen voor een motorbike tocht van 3 dagen door de bergen naar Dalat met als vanzelfsprekend Foeppie als gids.De eerste dag versleten we 100 km asfalt en 74 km zand wegggetjes. Tsooj moest een beetje wennen aan de botjes in het vlees maar wat betreft wildplassen heeft hij zich moeiteloos aan kunnen passen aan de Vietnamese stijl. ” Anywhere” Al s een jonge hond heeft hij enthousiast aardig wat vierkante meters nieuw veroverd territorium in de zeik gezet. El vond het lastig kiezen om een geschikt plekje te zoeken waar haar witte billen ongezien zouden blijven maar gelukkig zijn er rijstvelden om bij hoge nood even in weg te duiken.

Met de wind in onze haren ,een zonnetje op ons gezicht en wat zand tussen de tanden vloog het bergachtige landschap onder onze wielen door. We lieten onze zorgen achter en ik was zelfs helemaal gestopt met denken. Ja ik kan dat en dat is voor mij een heerlijke natuurlijke staat van ‘’Zijn ‘’maar het kan weleens stress opleveren voor mijn omgeving. Op dag twee stak ik mijn sleutel in een brommer die voor mijn neus stond en dat paste dus blauw of groen ?? Joh ik had geen idée hoe mijn gehuurde brommer er eigenlijk uitzag en dus reden we naar de locale markt om rond te snuffelen tussen de hompen vlees en verse vis. Het slachthuis en de slager bestaan niet in Vietnam alles gebeurt voor je neus op de markt in de vroege ochtend. Terwijl Tsooj en El met stokjes in de weer waren om de noedels uit de soep te vissen kreeg Foeppie een telefoontje. Het was een bezorgde gids die vroeg of een van ons misschien vertrokken was op de verkeerde brommer? Het duurde niet lang voor ik besefte dat ik die persoon zeer waarschijnlijk was. Foeppie ruilde de brommers om en de eigenaar was er van overtuigd dat deze vergissing alleen gemaakt kon zijn door iemand van het vrouwelijke geslacht en aangezien hij Ellen en mij de dag ervoor als echte motor muizen voorbij had zien scheuren was die conclusie snel getrokken.

Misschien is Yoga de oplossing om een gezonde mentale balans te ontwikkelen hoewel ik nu al twijfel of ik daar wel het geduld voor heb. Dat mijn concentratie vermogen voor verbetering vatbaar is lijkt me duidelijk. Ellen is Yoga instructrice in opleiding en liet in de ruige natuur trots haar kunsten zien. De lotus houding is niet de makkelijkste voor ons westerlingen en El was dan ook zwaar onder de indruk van Foeppies eigen aangeleerde meditatie pose.

In het verlaten bergachtige landschap was het fris en om op te warmen maakte Tsooj en El tussendoor een vreugde dansje op de verlaten highway. Tijdens onze tocht kwamen we in contact met de locale bevolking en hun bedrijvigheid op het land.We bezochten een boeren familie in hun huisje en stonden tot onze enkels in de bagger om het werk op de rijstvelden uit te proberen. El had in een locale kroeg sjans van een alcoholist terwijl Tsooj smulde van de caketjes uit Dalat. Om een speciale wens van El en Joost in vervulling te brengen bracht Foeppie ons naar een schitterende Pagoda waar we drie keer op de gong mochten slaan en waar onze wensen nu hoog in het torentje hangen.Mam ik hoop dat de wens uit komt.Na een fantastische tocht van 500 km zochten we alle overgebleven energie bijelkaar om oudjaars avond te vieren in een Vietnamese disco en zo danste we 2011 in dat nu al lang er breed begonnen is.

Ps nog bedankt voor Julie lieve kaartjes, kadootjes en sms jes

Groetjes Laurence