Het brabbelende blanke spook

Het werk in Laos gaat ook gewoon door. Dat heeft zo zijn voor en nadelen. Mijn geduld wordt daar altijd hevig op de proef gesteld maar het heerlijke zonnige weer en de relaxte sfeer zorgt ervoor dat mijn onrust weer in balans komt. Vanuit Vietnam reed ik met mijn collega richting de grens om te vergaderen met de partners in Sepon district in Laos. Het ging over de planning voor de volgende training voor 30 Village Health Workers. De landrover crosste aardig door over stoffige verlaten zand weggetjes waar je niet vast wil komen te zitten. Ik stuitterde die hele auto door om de klappen op te vangen vanwege de gaten in de weg die de chauffeur met enige regelmaat niet kon ontwijken. Om mijn rug te ontzien hing ik met twee armen in de handvaten boven het raampje. Zo zal het gaan in Parijs- Dakar dacht ik nog maar ik zal mezelf nooit vrijwillig aanbieden als bijrijdster.
De chauffeur was duidelijk gewend aan het slalommen tussen die kuilen en bovendien was het niet zijn eigen auto waarvan de vering het loodje ging leggen.

Na de vergadering die ik volgens mij moest leiden, althans ik werd aangestaard en besloot het woord maar te nemen, brachten we een bezoek aan het dorpje waar een paar houten huisjes stonden en een klas gebouwtje met een grasveld eromheen. Prima geschikt om daar 3 dagen te trainen. Elk dorpje in dat district heeft 1 VHW die bij de training aanwezig zal zijn. Mijn bezoekje bleef bij de lokale bevolking niet onopgemerkt. Ze hadden namelijk nog nooit een blanke gezien. Er komen zowieso weinig mensen naar dit gebied behalve de bewoners zelf. Het Laotiaanse dorpje ligt aan de rivier die grenst aan Vietnam. Malaria en Dengue zijn doodsoorzaak nummer 1 dus ik vond het wel prettig om mezelf met een dikke laag DEET te bestuiven, daar niet te overnachten en lange mouwen en een spijkerbroek te dragen.

De locals spreken hun eigen taal zoals wel meer kleine groepjes minderheden die hier wonen. Ik was dus voor de bijgelovige onder hen een wit spook dat ze wel even van dichtbij wilden zien. De kinderen kenden geen angst en zagen mij als een grote attractie om mee te spelen. Als ik ‘’Boe’’ riep vlogen ze gillend en lachend alle kanten op om vervolgens snel weer terug te komen om niks te missen. Met mijn digitale camera leek ik net een tovernaar en ze konden hun ogen niet geloven toen ze zichzelf op het schermpje zagen. Ik heb in het hele dorp ook geen spiegel kunnen ontdekken dus vandaar misschien de extra verwondering.

De hygiene en voedsel-veilgheid zijn op z’n zachts gezegd beperkt dus heb ik er voor gekozen om een dagje te vasten. Ik weet dat je geen maaltijden mag overslaan maar in een gebied waar toch al weinig te krijgen is zal Sonja Bakker het zelfde hebben gedaan. Wat deze lieve schatten van mensen allemaal met hun handen doen dat willen jullie niet weten. Ik weet het wel en ben daarom een beetje terughoudend met eten en drinken hier. Helaas na een noodle soepje met kip in Vietnam op de terug weg ’s avonds laat was ik toch de sigaar. De volgende dag lag ik met rillend van de koorts op mijn electrische deken die ik op aanraden van mijn collega uit Amsterdam bij de Blokker had aangeschaft. De huizen en zo ook mijn roze paleisje hebben geen centrale verwarming en het kan best koud en vochtig worden. De buurvrouw maakte rijstsoep en de leraren van de school kwamen fruit brengen. Ralf een nieuwe Expat in Dong Ha kwam langs om tegen me aan te kletsen en om op mijn bankstel te hangen die hij zelf niet heeft. Het had leuker geweest als hij Italiaans sprak want Engels met een zwaar Duits accent daar krijg ik het koud van in plaats van warm. Gelukkig heeft hij keiharde humor en scheld hij terug.

Toen ik weer hersteld was kon ik om 10:00 ‘s morgen aan het bier op school want het was Teachers day. Ik had koekjes gekocht voor bij de koffie maar daar begreep niemand wat van. Koffie tijd is 7:00, had ik maar vroeger op moeten staan. Ineens bedacht iemand dat het wel leuk zou zijn om mij een bos bloemen te geven. Die werden dus van iemand afgepakt en in mijn armen gepropt. Heerlijk spontaan dat mag ik wel. Twee keer iemand blij maken met dezelfde bos bloemen dat is lekker efficient en ik geef er toch geen drol om. Dus waarom niet drie keer iemand blij maken. Ik besloot een willekeurig oud vrouwtje op straat te verrassen met mijn tweedehands bloemen en jahoor het werkte. Ze was er heel erg blij mee en haalden gelijk haar vriendinnen erbij want die hadden waarschijnlijk nog nooit een blanke blonde westerling gezien en al helemaal niet aangeraakt. Ik heb me voor de gelegenheid dus even laten knuffelen en knijpen en had daarna weer twee handen vrij om tevreden op mijn Yamahaatje naar huis te scheuren.

Tot snel weer liefs Laurence