Dokters terug in de schoolbanken

Hoi allemaal.

Vanwege leterlijk te gekke werkzaamheden heb ik geen tijd gehad om jullie op de hoogte te houden. Te gek in de zin van hilarish, bizar, waanzinnig en super leuk maar ook extreem druk en eigenlijk van de gekke zal ik maar zeggen. Om dit werk te doen en vol te houden is enige vorm van gekte in je eigen persoonlijkheid eigenlijk wel gewenst. Daar komt nog bij dat er altijd, elke dag in mijn ogen hele gekke dingen om mij heen gebeuren die ik eigenlijk al als normaal beschouw en volledig geaccepteerd heb. Ik ben zelf die gekke westerling met al die maffe ideeen en dus denken mijn aziatische vrienden, kennissen en collega’s “ Dat zal wel normaal zijn !!!!” Ha ha en zo komt het dus dat we samen te gekke dingen kunnen regelen. Trainingen voor dokters, verpleegkundigen, leraren, motorbike taxi’s, village health workers en tuk tuk drivers zijn dagelijks werk geworden.

Ik ben mezelf gaan specialiseren in medische traingen op maat. Ik had de verpleegkundige school in Cao Bang beloofd om een training te ontwerpen en te geven voor dokters die les geven aan verpleegkundigen (theorie en praktijk). Daar viel winst te behalen en de dokters zelf wilde graag meer leren over het vak verpleegkundige op internationaal niveau. Laten we eerlijk zijn in Vietnam is een verpleegkundige nog al te vaak het slaafje van de dokter en daar kan alleen verandering in komen als dokters dit ook willen veranderen en inzien dat dit niet effectief is. Ik voelde een strijdbaar enthousiasme opborrelen om voor mijn eigen vak op te komen en de dokters de zorg eens vanuit verpleegkundig perspectief te laten zien. Nee sterker nog ze te laten voelen wat het inhoud om een verpleegkundige te zijn.

Bij nader inzien leek het mij niet echt rendabel om voor 8 artsen een kruistocht af te leggen naar het hoge bergachtige noorden waar ik 7 uur wagenziekte bij kon rekenen.
Nee het zou een beter plan zijn om meerdere artsen uit andere provincies uit te nodigen om naar het altijd prachtige Dong Ha te komen. Behalve resten van duizend bommen en granaten is hier een hele mooie begraafplaats en uh.???...een groot hotel waar ze allemaal gezellig bij elkaar kunnen zijn. Ja want dat vinden Vietnamezen leuk. Shoppen aan de Laotiaanse grens is ook een serieus uitje en na 5 dagen training met mij zijn ze daar wel aan toe.

Zo geschiedde het dat er 26 dokters van medische colleges en universiteiten uit 6 verschillende provincies uit Vietnam per trein of bus naar Dong Ha kwamen voor de nieuwe training “Doctors teaching nurses” Uiteraard was dat voor mij ook een hele uitdaging maar voor ik wist waar ik aan begonnen was zaten de dokters al voor mijn neus. Alles liep volgens plan of ik deed net alsof en de gast-sprekers die ik had uitgenodigd hadden ook hun stinkende best gedaan. Ik had me geen beter gezelschap kunnen wensen. De sfeer was super en de dokters die elkaar niet kenden werkte samen in teams en maakte onderling vrienden. Het feit dat ze uit hun vertrouwde omgeving waren zorgde ervoor dat ze open stonden voor nieuwe dingen en dat er niemand opgepiept werd voor een noodgeval.

Vijf dagen lang was deze groep mijn familie. Ontbijt, lunch, middag dutje en avondeten alles samen. Bij het afscheid huilde een dokter nadat ze haar certificaat in ontvangst nam en haar nieuwe maatjes gedag zei. Ik werd plat geknuffeld, zelfs door de mannelijke deelnemers die eerst verlegen waren. In zo’n week lijken Loan en ik wel een Siamese tweeling. Loan vertaald elke woord en kansloze grap met groot enthousiame. We zijn gewoon 1 persoon en hobbelen onafscheidelijk van hot naar her. Ze neemt zonder moeite ook al mijn gebaren over om mijn woorden kracht bij te zetten. Ik realiseer me vaak genoeg hoe achterlijk ik eruit moet zien maar als de dokters met diep respect 10 x dank je wel zeggen zal het wel oke zijn. Nu denken jullie vast....”zou je daar niet gek van worden?” Dat was ik al dus als alles lekker loopt is het vooral lachen en genieten.

We brachten de dokters naar de trein om ze uit te zwaaien voor hun 16 uur durende terugreis en ik dacht dat ik ze voorlopig niet zou zien. Niks was minder waar want MCNV vroeg mij een week later om een presentatie te geven over de training aan leden van het Ministerie van Volksgezondheid en Onderwijs in Hanoi. Of ik tussen de andere trainingen door even naar Hanoi wilde vliegen voor 1 dag en of ik wat dokters kon meenemen die bij de training aanwezig waren. Het was nogal belangrijk. Te gek natuurlijk maar...eh ik ben niet zo goed in die formele dingen en ojee wat moet ik aantrekken? Kortom ik werd daar een beetje zenuwachtig van. Veel tijd om te piekeren had ik niet want s’avonds zat ik met mijn Siamese wederhelft Loan in het vliegtuig naar Hanoi waar we om 24:00 ons communistisch optrekje in wandelde. Heerlijk sfeervol zijn de hotels altijd met overheersend grijs van binnen en buiten. Niet dat het uitmaakt als je ogen dichtvallen van de slaap maar toch. 15 dokter waren ook gekomen waarvan ik er 1 had gevraagd het woord te doen zodat mijn presentatie wat korter zou zijn.

Mijn wekkertje ging de volgende dag om 3:30 af omdat we weer richting vliegveld moesten vertrekken. We konden aansluiten in een lange rij voor de incheck balie om vervolgens te horen dat we 2 uur vertraging hadden. Er kon van mijn kant geen vriendelijk glimlachje meer af want ik had nog geen koffie op, het wonder drankje dat mij al een week strak overeind hield. Diagnose verslaafd kan gesteld worden maar omdat ik die dag ook moest verhuizen en 4 uurtjes had om alles te pakken wilde ik daar niet lang bij stil staan. Isabel mijn buurvrouw was toevallig ook op het vliegveld en we reden samen terug naar huis waar ik nog maar 1 dag welkom was omdat de eigenaar er zelf weer wilde wonen. Nu ben ik dus huisloos en doe ik zwervend mijn werk waar dan ook totdat ik officieel aan de kust in Nha trang ga wonen. Wat overigens echt geen straf is. Nieuwsgierig? Check Google Earth!

Werkse liefs Laurence