Sissende stekkerdozen en geiten in de tuk tuk

Bij aankomst in Hue airport ontdekte ik dat er een flink gat in mijn exotisch reiskoffertje zat. Ik heb eerst even goed gekeken of er geen dubbele bodem met wit poeder in was gestopt maar dat viel mee. Hoe lomp ik het koffertje eerst ook vond ik ben er inmiddels aan gehecht geraakt en dus vond ik het zielig dat ze zo met hem gesmeten hadden. Hij heeft 2 dagen de tijd gekregen om van deze verwonding te herstellen want ik moest naar Laos om daar 2x 3 dagen praktijk training te geven over ‘Emergency care for children’.

Geen idee of het door zou gaan want in Savannaket worden mijn emailtjes vaak niet beantwoord. Dit is niet om mij te jennen maar daar zijn ze gewoon niet zo mee bezig. Na 6 uur in de auto door de bergen was ik zondag avond weer bij mijn vaste stek aan de Mekong rivier. De familie in guesthouse Villa Inta had special voor mij een internet verbinding naar mijn kamer gemaakt. Er kwam een draad uit het plafond en als ik op mijn bureautje klom en mijn laptop in de lucht hield paste het perfect. Het idee was super lief en ondanks alle gebreken voel ik me daar prima thuis.

Maandag ochtend werd ik redelijk laat wakker en omdat het regende en ik haast had nam ik de tuk tuk. Gefocust op mijn paraplu klom ik achterin het karretje en tot mijn grote verbazing stuitte ik op twee geiten die in de tuk tuk lagen. Heb ik weer..... Nou een kontje opschuiven dan maar want uitstappen was geen optie midden in een stortbui. De bestuurder sprak geen Engels dus moest ik met handen en voeten uitleggen dat ik naar het ziekenhuis wilde. Naast die geiten zat ik gebaren te maken die moesten lijken op het inspuiten van injecties. Na 3 minuten staren verscheen er een vette glimlach op zijn gezicht en ik kan de 3 bruine overgebleven tanden in zijn mond nog helder voor de geest halen. De tuk tuk was overigens niet waterproef maar het vertraagde het proces van nat worden. Ik had voor de verandering leuke witte schoenen aangetrokken en daar sopte ik mee door de blubber op zoek naar mijn collega’s.

Mijn training bleek gewoon door te gaan en de officiele openings ceromonie werd voorbereid. De gebruikelijke aankondigings spandoeken hingen er ook al. De deelnemers druppelde binnen en ik kon het ochtend programma nog even doorlopen met Pum die alles ging vertalen. Misschien wilde ik gewoon dat het zomer was want ik was totaal niet gekleed op storm en regen. Ik kreeg een jas van een leraar met een foei lelijk logo erop waar ik natuurlijk erg dankbaar voor was. Dat ik voor lul liep was echter bijzaak en de kleur van de jas was geheel in stijl met de bagger spetters op mijn schoenen. Wat zijn de Laotianen heerlijk relax. Voor iedereen die niet tegen kritiek kan of gewoon even bij wil komen; Het is hier fantastich! Ze vinden alles leuk, gezellig en leerzaam. Je moet ze alleen de tijd geven....ruim de tijd en dan is alles mogelijk. De training die ik in Vietnam in 2 dagen heb gegeven gaat hier dus in 3 dagen en dan zijn alle problemen opgelost.

De directrice van de school heeft bij de vrouw van de president van Laos in de klas gezeten en zodoende kent zij de zoon van de president die een luxe resort en restaurant heeft in Savannaket. Wij waren welkom om daar te lunchen. Zien jullie mij al lekker smullen in mijn fantastische outfit. Had ik daar maar naar de wc gegaan want dan hoefde ik vast niet gehurkt te zitten en dan had ik ook geen pies spetters op mijn enkels.

Water overlast, electriciteits draden en overal sissende stekker dozen brachten mij op het idee om de behandeling van patienten met een stroom schok ook even onder de aandacht te brengen. Waar ik ook de stekker van mijn laptop in plugte er kwam altijd wel een vonk en een knetterend geluid uit de stekkerdoos. Het schijnt normaal te zijn maar toen ik met Petra een warme chocomel aan het drinken was ontplofte er een complete stekkerdoos achter haar rug en hadden we gratis vuurwerk. Ik sleurde haar over de tafel en gelukkig was het niet nodig om haar in het vijvertje te gooien. Haar vestje vloog niet in de fik en het liep met een sisser af. Aan de reacties van de serveersters te zien was dit geen probleem maar gewoon jammer. Dit is ook echt Laos...er gaat wat mis maar ze maken er gewoon geen probleem van of ze herkennen het niet als zodanig dat kan natuurlijk ook....wie zal het zeggen?

Have nice day and don’t worry
Liefs Laurence