Wait a minute please

Geen nieuws is meestal goed nieuws of het gevolg van geen of een slechte internet verbinding ergens in Azie. De afgelopen maand is letterlijk voorbij gevlogen met dank aan Vietnam Airlines en Malysia Airlines. Ik heb een duidelijke voorkeur voor de laaste want geduld is nooit mijn sterkste kant geweest. Ik hoor nog steeds die stemmen in mijn oren doorgalmen ‘’Wait a minute please’’(en dat 10x), vervolgens is iedereen pleite en mis ik op een haar na mijn binnenlandse vlucht naar Saigon waarvoor ik maar liefst 2 uur van te voren al aanwezig was.

De Vietnamese balie medewerksters hebben de gewoonte om bij het inchecken 15 minuten per persoon uit te trekken. Reden??? Onbekend. Ineens wordt het druk en maken ze er met een stalen gezicht een zooitje van om vervolgens op het allerlaaste moment met een eeuwige big smile alles recht te breien wat in mijn ogen altijd krom zal blijven. Beleefd zie ik ze rond hollen in hun traditionele jurken door de vertrekhal....ook zo gerust stellend. Ze gaan dan steekproeg gewijs even op je ticket kijken of het al tijd is om echt efficient te gaan werken. ‘’Exuse me miss’’zegt een lief stemmetje. Ik wil eigenlijk iets naars gaan zeggen maar ik doe het niet. Het is ook niet hun schuld het is het systeem. Hmm dat doet me eigenlijk verdomd veel denken aan de situatie in het lokale ziekhuis in Dong Ha.

Goed mijn 1e bestemming was bereikt en na een fijne discussie in het Vietnamees over de prijs van de taxi rit zat ik s’avonds met Isabel mijn buurvrouw uit Dong Ha aan de bar te genieten van een fruitcocktail. We waren het roerig met elkaar eens. Reizen voor je werk is ook werk en ik werk liever dan dat ik reis voor het werk. Het kadootje is de bestemming en dat was in mijn geval de training in Bali. Niks mis mee, helemaal top en ik heb me geen moment verveeld. Alleen het feit al dat iedereen mij verstond was een verademing. De ferero roche chocolaatjes van Malysia Airlines hadden mij al in een vakantie sfeer gebracht. Om helemaal ying yang te worden heb ik een keuringsdienst van massages uitgevoerd en zelfs mijn teen nagels laten beschilderen met bloemetjes. Zelfs mijn haar is weer een beetje aan het herstellen van de chemicalien.

Voor iedereen die het boek ‘ Eten, Bidden en Beminnen heeft gelezen, de voorspellende medicijnman Ketut Liar bestaat nog. Hij is zo dement als een deur als je het mij vraagt. Hilarisch er staan rijen mensen bij hem in de tuin en het slaat kant nog wal wat hij te melden heeft. Een paar locals vonden het fenomeen erg grappig en ik kon de nieuwsgierigheid ook niet weerstaan om te gaan kijken. Nadat een Australische vrouw mij aankeek en nee nee nee bleef schudde nadat ze 50 dollar lichter was vond ik het ook wel mooi geweest en ben ik weer gaan toeren op mijn brommertje. Toen ik door Monkey forest reed zag ik een koreaans meisje achter een aap aan rennen. De aap had haar Bahasa Indonesisch woordenboekje gepikt en was alle bladzijdes eruit aan het scheuren. Dit was echt lachen die aap zat haar gewoon serieus te treiteren en begon de blz voor haar neus op te eten en uit te spugen. Pas toen zij de hoop opgaf smeet hij het boekje terug. Dat krijg je van aapies kijken.

Voor de rest van de week had ik een kamer in Swastika Hotel geboekt op loopafstand van mijn training aan het strand van Sanur. Door een toeval waren er deze week alleen maar deelnemers van de Indonesische overheid en ik. Ik heb naast het ontwerpen van trainingen vooral veel geleerd over corruptie maar dat was geen trainings doel. Het tempo van de cursus was duidelijk aangepast aan het ritme en de levenstijl van de gemiddelde Indonesier. De Trainer, een vrouw uit New Zeeland krapte wel even achter haar oor toen ze zag dat ik geen Vietnamees meisje was. De cursus was vrijdag eerder afgelopen want de deelnemers moesten bidden in de moskee. Ik kreeg dus nog prive les ook. Inmiddels had ik nieuwe vrienden gemaakt op de markt en nam Wayan mij mee voor een middagje Kuta en BBQ aan het strand. Verder heb ik offer mandjes leren vlechten .Mijn god wat ben ik een loser. Het leek zo makkelijk. Wel heerlijk om pijn in mijn buik te hebben van het lachen om een paar groene blaadjes.

Veel liefs en tot snel
Laurence