De getolen bruidstaart

Hallo allemaal,

Het moet niet gekker worden maar hier toch is het zo. Mijn Australische vriendinnen Sky en Petra uit hebben 18 uur in de trein gezeten om mij op te komen zoeken vanuit Nha Trang. Ze zijn prettig gestoord en je kan ze gerust meenemen naar een feestje. Dat kwam goed uit want ik had zondag ochtend een bruiloft van de nicht van mijn vriendin Ha. Het zou een speciale gebeurtenis worden want het was en katholieke- Vietnamese bruiloft en die zijn zeldzaam.

De kerkelijke inzegening begon om 6:00 ’s morgens. We lieten ons niet kennen en stapte om 5:45 opgedirkt met rokken en jurken op de brommer. De mannen en vrouwen zaten apart in de kerk en wij zaten vlak achter de weeskinderen die verzorgd werden door nonnen. De kinderen waren zo stil, lief en geduldig terwijl ik bijna flauw viel van de hitte en alleen nog maar aan koffie kon denken. Ik weet het daar kan ik nog wat van leren. Ik probeerde niet te gapen want de camera ploeg stond op ons gericht.

De bruid keek erg sip maar volgens Ha waren dat de zenuwen. Toen het zingen, klappen en knielen klaar was kregen Sky en Petra voor het eerst in hun leven een hostie in hun mond gestopt door de pastor. Het bruidspaar wilde heel graag met ons op de foto. Om 8:00 was het 1e gedeelte klaar en om 11:00 werden we in Mekong Hotel verwacht voor het feest. Om 12:00 waren we aangeschoten en stonden de ozzie kangaroos al op het podium te zingen en te dansen. Ha, Vera en ik konden niet achter blijven en met de microfoon erbij werd het 1 groot Karaoke feest. We gaven dus een geïmproviseerd optreden op verzoek van het bruidspaar en het sloeg goed aan bij het publiek.

Er werd volop gegeten en gedronken maar de bruidstaart werd niet aangesneden. Ik vroeg waarom en het antwoord was dat de taart die uit vijf lagen bestond alleen maar was om naar te kijken. We kregen het bovenste laagje om te proeven. Om 14:00 was de zaal leeg alleen wij zaten er nog met die levensgrote bruidstaart. Ik vroeg Ha wat er met die taart ging gebeuren en ze zei dat ze die misschien weg gingen gooien.

Ik had die lieve weeskinderen nog op mijn netvlies en zou het niet fantastisch zijn om die grote taart op de brommer mee te nemen en ’s avonds naar het weeshuis te brengen. Ha vond het geweldig en moedigde ons aan deze actie voort te zetten. De taart werd die middag in mijn huis tentoongesteld zodat de meiden die ’s middags bij mij op visite kwamen er naar mochten kijken….alleen kijken !

Met 8 meiden kwamen we in het donker aan bij het weeshuis. De nonnen uit de kerk deden open en staken kaarsen aan omdat er weer eens geen stroom was. Wat een toeval. Die dag was er een jongetje jarig maar ze hadden niks om te trakteren. Ik kreeg echt een brok in mijn keel toen dat kereltje met een brede glimlach aan zijn taart begon. Ik was al beroemd en berucht in Dong Ha maar sinds kort ook gerespecteerd door de kerkelijke gemeenschap.

Er was gelukkig genoeg voor een heel weeshuis…!!.