Cultuur schokjes

Mijn avonturen hier in Dong Ha en omstreken beginnen op Suske en Wiske avonturen te lijken. Ik heb het idee dat ik af en toe uit de tijdmachine van professor Barabas rol en me dan ergens terug in de tijd bevind. Een paar straten verder in de dezelfde plaats draait alles heel modern op volle toeren en lopen de mensen 10 jaar vooruit op hun buren. Bij mij in de straat staan Villa’s maar ook houten hutjes met een aluminium dak. Een paar kilometer buiten dit gebied is het plattelands leven zwaar en zijn de mensen echt heel arm. Stroom afsluitingen in de stad duren gemiddeld 8 uur per dag maar dan wel 3x per week.

Er zijn enorme verschillen en tegenstrijdigheden op te merken in 1 dag.
Koeien lopen over het school plein terwijl mijn Vietnamese collega’s met hun mantelpakjes en naaldhakken les geven in klaslokalen waarvan ik niet gek sta te kijken als die bij een zware storm omwaaien. Ik blijf het gek vinden dat er bijna nergens toilet papier is maar als je het ziet als een kampeer avontuur dan is het gewoon all in the game. Ik loop er overigens niet mee onder mijn arm mochten jullie dat afvragen.

In Laos dragen de vrouwen traditionele rokken op het werk. Bijna niemand draagt een helm maar het moet wel. De politie in Laos is je beste vriend en in Vietnam is het oppassen als je er een tegen komt of je geeft ze een biertje en dan kan alles.

Alle dieren die kunnen lopen, vliegen of zwemmen zou je op je bord kunnen verwachten met of zonder ingewanden. Een mooi restaurant met prachtige meubels zegt niks over de kwaliteit van het voedsel. Degene die kookt daar gaat het om en je moet weten waar je moet zijn. Zo zit ik vaak genoeg op mini stoeltjes in een klein tentje met mannen in pak koffie te drinken uit een plastic zakje met rietje.

Op de markt word ik vriendelijk geholpen of opgelicht het is net even hoe de dag loopt en wie ik voor me heb. De meisjes op school zijn verlegen, beleeft en giechelig maar op de markt wordt er geschreeuwd en aan me getrokken dat ik er zelfs van schrik.

Het oplossen van dagelijkse problemen en ongemakken zijn hier complete missies wat jullie al wisten. Het is nu een sport geworden om dingen voor elkaar te krijgen die bijna onmogelijk lijken. Ik moet zeggen als het dan lukt is de vreugde des te groter. Ik heb twee enthousiaste medestanders gevonden namelijk Vera en Roelien twee NL studenten die voor alsnog niet stuk te krijgen zijn.

Het lukte ons om een fiets in de taxi te vervoeren, de lekke band om 6:00 ‘s morgens te laten plakken voor 50 cent en de fiets in het gangpad van een volle bus met Vietnamezen de grens over te krijgen naar Laos. Okee bij aankomst was de band wel weer lek maar toch….missie geslaagd!!

Ja en waarom zou ik eigenlijk gaan fietsen als er allemaal schattige Tuk Tukjes rijden. Ik heb besloten om deze week lekker te tuk tukken naar het werk en ’s avond doen we wel mee aan de open lucht gymnastiek in het park.

Ons Guesthouse in Savannaket ligt aan de Mekong rivier. We hebben uitzicht op Thailand aan de overkant en er worden plannen gemaakt om daar naar toe te zwemmen maar ik haak deze keer af. Genoeg gekkigheid en ik zit niet te wachten op bilharzia….or what ever.

welterusten liefs Laurence