De vloek van de Vietnamese Farao

Hallo allemaal,

Vandaag is het zonnig en snik heet in Dong Ha. Ik zou bijna spijt krijgen dat ik mijn VIP kantoor in de School heb laten schieten. Gelukkig zie ik elke ochtend de brede glimlach van dokter Diep die daar nu zit en van zijn nieuwe kamer met airco geniet.

Het weer kan soms ineens omslaan zodat je in een T-shirt naar school gaat en eigenlijk een
winterjas nodig zou hebben op de weg terug. Die heb ik dan net niet bij me. Noem het optimistisch of gewoon lui maar ik zit er altijd net naast. Flora en Fauna zijn die dagen ook flink van slag. Ik was even bang dat er een farao een vloek had uitgesproken want uit het niets was mijn huis ’s avonds om 22:00 plotseling bezaaid met langpoot bromvliegen die een heel doordringend gezoem lieten horen. Ze waren via mijn planten aquarium in grote getalen
(meer dan 100) aan komen waaien en het werden er steeds maar meer. Ik besloot mezelf op te sluiten in mijn slaapkamer met mijn mobieltje om na te denken hoe ik deze plaag te lijf zou gaan.

Plan A was negeren maar dat lukte niet door die pest herrie en het zag er niet naar uit dat er een eind aan zou komen.

Plan B was plat spuiten met mijn insecten killer spray !!! Gewapend met de spuitbus heb ik de hele woonkamer vergiftigd inclusief mezelf. Toen waren mijn plavuizen glad en gleed ik uit. Het werd hoog tijd plan C.

Plan C: Zoek een man die alles op komt lossen want dit is niet meer leuk. Hoestend en al liep ik op mijn blote voeten naar buiten en ik kwam er al snel achter dat alles pik donker was bij de buren. Hmm alleen licht in mijn huis zou dat er soms wat mee te maken hebben???

De buurman begon hard te lachen toen hij mijn gezicht zag en liep snel mijn huis in om alle lichten uit de doen. Hij schrok zich rot toen hij zag dat ik al een slagveld had aangericht met de insecten spray. De nog levende vliegen raapte hij op om aan mij te laten zien dat ze geen kwaad deden. Oeps sorry….Ik hoefde ze niet te doden wat na een half uur verdwijnen ze vanzelf. Zijn huis zat ook onder en dat was normaal bij dit weer. Geduld was dus de juiste oplossing zoals bij bijna alles in mijn nieuwe dagelijks leven. Pap je zal nog trots zijn als ik thuis kom en ineens wel geduld heb.

Vrienden maken is nog steeds een grote hobby en noodzakelijk om te overleven in dit gebied.
Deze week hadden de jongens van de lokale mini garage een mazzeltje omdat ik het start knopje van Yodit haar brommer had gesloopt. De koffie die wij de jongens aanboden was duurder dan de reparatie maar dat mocht de pret niet drukken.

In Vietnam mag je pas auto rijden als je er langer dan 6 maanden woont. Isabel mijn franse buurvrouw heeft een Jeep en ze heeft de Vietnamese rijstijl al aardig onder de knie. De dikste auto heeft voorrang en wie kei hard toetert krijgt zijn zin. We gaan af en toe samen op pad naar kleine afgelegen dorpjes in de bergen. Een redelijk alternatief zijn de mini busjes. Daar kom je de stad mee uit maar op elke hoek van de straat kan er altijd nog wel een Vietnameesje bij. Om die stop tijden goed te maken rijden ze tussendoor als nerveuze bumperklevers.
Ach je moet er wat voor over hebben om een weekendje naar Hoi An te gaan. Ik ben al blij als ze op de weg kijken in plaats van naar mijn mij.

Nou tot mails en voor de collega's in Delft. Ik heb nog steeds hoop hoor voor het post pakket

Groetjes Laurence