public health school in Laos

Hoi allemaal,

Op de kaart liggen alle plaasten zo schattig dichtbij elkaar dat ik me even verkeken had op een paar bergen in het grensgebied tussen Vietnam en Laos. Het was 6,5 uur met de auto naar mijn 2e werkplak. De tocht ging door de bergen en het uitzicht was alles behalve saai. Houten huizen en hutjes op palen, veel groene rijstvelden, kuddes met buffels waar vaak nog iemand op zat en mini tokootjes aan de weg. Overal zag ik wel een paar naakt rond huppelende kinderen.

De school ligt aan de Mekong rivier en ik heb uitzicht op Thailand aan de overkant. Het is mogelijk om te ontbijten in Vietnam, te lunchen in Laos en te dineren in Thailand.

Ik herkende een brug op de Ho Chi Min Trail waar ik 2 jaar geleden met de brommer was geweest.
Aan de grens was het verschil met Vietnam al duidelijk. De Laotianen zijn zeer relax en maken zich niet druk. Ik had een pasfoto nodig voor mijn visa maar die lag nog in auto.
Geen probleem de douane-beamte trok zijn mobieltje om een foto van mijn gezicht te maken. Een knipoog en een big smile en het was in orde.

Vietnamezen maken veel herrie en houden van harde muziek. De karaoke kan niet hard genoeg zijn. Vrachtwagens en auto's toeteren aan een stuk door. Ik schrik me het lazerus en kijk iedere keer achterom maar er is niks aan de hand. Er zijn geen verkeersregels en daarom zie ik mensen door de lucht vliegen.

Deze week was ik getuige van een zware aanrijding in het dorp. Ik voelde me enigszins verplicht om te gaan helpen omdat niemand wat deed en alleen maar keek.
(30 man publiek).De patient was bewusteloos en kwam na 4 min bij maar neurologisch ging het niet goed.
De ambulance kwam niet. De politie uiteindelijk wel en pakte de patient op(kop en kont)om hem naar het ziekenhuis te brengen. Niks geen nek-kraag of plank gewoon in de auto hijsen en gas.

Het ziekenhuis in Savannaket is klein en primitief. De school heeft van een japanse donor een nieuw gebouw gekregen maar als je ziet waar de studenten slapen wordt je wel triest. Het lijkt net een stal en ze liggen per twee in 1 bed zonder matras. Als hier een noro virus heerst krijg je hem nooit meer weg!!!.

Na de introductie en wat feestjes werd het tijd voor de jaar vergadering. Ik ben niet gewend zolang te zitten dus voor mij was dit zwaar werk....ha ha. S'avonds een visje gegeten aan de rivier met rustige muziek op de achtergrond en een zomerbriesje. Ik denk dat ik me ook hier wel thuis ga voelen.
Af en toe kan ik de mensen verstaan als ze toevallig frans spreken.

later meer en fotoos volgen ,ik moet namelijk ook werken..ha ha.

groetjes laurence