Een gecamoufleerde stagaire

We gaan even terug in de tijd om precies te zijn zo’n 40 jaar geleden in de Vietnamese geschiedenis. De Amerikanen gebruikte zwaar geschut om de ondergronds levende Vietcong soldaten de Jungle uit te jagen. Het regende bommen en granaten en het was nergens veilig. Geen brug bleef overeind en soldaten van beide kanten baanden zich een weg door de drassige vlaktes en bergen in centraal Vietnam. Waar de rivier het noorden afsneed van het zuiden ging het werk op de rijstvelden door maar niet zonder gevaar voor eigen leven. Stukken jungle verdwenen door chemische wapens (Agent Orange) die later kankerverwekkend bleken en als gevolg van dit gif werden er misvormde en gehandicapte kinderen geboren. Het zat niet mee toen er ook nog een hongersnood uitbrak onder de bevolking waarvan de moeders en kinderen ook dapper weerstand boden. Men had immers niets meer te verliezen.

De Amerikanen hebben de strijd verloren of opgeven maar om nou echt van winst voor de Vietnamezen te spreken na deze ravage is nog maar de vraag. Er zijn zoveel doden gevallen en een gigantisch aantal onontplofte bommen en mijnen liggen nog steeds op veel plaatsen ergens verstopt in de grond. Vandaag de dag is Amerika nog op zoek naar overblijfselen van gesneuvelde soldaten en het Vietnamese leger en internationale hulporganisaties ruimen de overgebleven bommen, granaten en mijnen op. De zogenaamde demining companies hebben hun handen vol en zijn naar schatting nog jaren bezig om de toegewezen gebieden uit te kammen.Zo gebeurt het weleens dat kinderen die op het platteland spelen en bom vinden of slachtoffer worden van een mijn die nog niet geruimd was. De Vietnamese bevolking is na de oorlog gelijk begonnen aan de wederopbouw en daardoor liggen er ook onontplofte bommen onder huizen en nieuwe wegen waar men niet bij kan.

Deze international hulporganisaties krijgen van de regering elk een eigen gebied toegewezen waar ze met hun getrainde teams met experts aan de slag kunnen. Elk team heeft ook een arts of verpleegkundige standby staan voor ongevallen tijdens het werk. Deze paramedics moeten natuurlijk wel getraind worden zodat zij effectief kunnen reageren op een noodgeval of ontploffing met gewonden in het veld. Rickard mijn voormalige Zweedse buurman is de manager van een Duitse demining company en hij vroeg mij of ik zijn personeel uit twee provincies zou kunnen trainen. Het was hard nodig om alle veiligheids procedures eens na lopen en het medisch materiaal up to date te maken. De paramedics hadden een refresh training nodig om hun vaardigheden bij te scholen en met het nieuwe materiaal en hun nieuwe ambulance te oefenen.

Dat leek me een leuke uitdaging en ik kon wel een wat vrije tijd voor opofferen. Bovendien was Esther mijn kersverse stagaire uit Nederland bereid om deel te nemen aan de training als lotus-slachtoffer. Gelukkig had ze haar schoenen met stalen neuzen meegenomen want je weet het maar nooit als je gaat trainen op locaties waar metaal detectors overuren draaien.

Even voor de duidelijkheid we trainden de Vietnamese paramedics van een Duitse organisatie en dus niet het Vietnamese leger zelf die ook bommen opruimen. Legergroen staat ons echter wel goed en de lunch in hun houten zelfgebouwde kamp was prima. Als de bel op het terrein ging sprongen de aanwezige soldaten in de houding en voegden zich met hun eet kommetjes in een kaarsrechte lijn om hun lunch in ontvangst te nemen. Na het zien van dit schouwspel werd ik er zelfs ook helemaal gediciplineerd van en dus maakte ik voor de training ook duidelijke regels en straffen voor te laat komen. Een paar keer opdrukken warmt immers lekker op. Altijd leuk we kwamen zelf te laat en belofte maakt schuld dus zongen we uit volle borst een Hollands liedje.

De paramedics waren goed gebekt, zeker niet verlegen en de discussies liepen heerlijk hoog op en eindigden in een toestemmen dat ik ergens toch wel gelijk had. Esther de gecamoufleerde stagaire werd verbonden en gespalkt. Ze kreeg een strakke nekkraag om en werd met haar voeten bungelend over de brancard de ambulance ingehesen. De deur werd dicht gesmeten en de zuurstoftank werd vergeten. Dat ging de tweede keer al beter en toen werd er ook aandacht besteed aan pijnstilling wat toch wel prettig is voor een kermend slachtoffer. De ambulance reed met loeiende sirenes een rondje over het terrein en bracht Esther weer naar het trainings lokaaltje waar ik in een dikke winterjas blij was om haar weer terug te zien.

We zijn door de werkende mannen in het leger groen niet onopgemerkt gebleven. Het regende en dan wordt er niet gezocht naar bommen. Er werd een varken aan een stok geregenen en boven het vuur gehouden. De jongens draaide geduldig rondjes met het dier totdat het op onze borden verscheen. Ze lieten ons zien wat ze zoal vonden aan bommen en granaten in hun zelf uitgestalde museumpje. Esther en ik voelde ons net twee verdwaalde toeristen die een ondekking hadden gedaan waar nog niemand van wist. Als er grote bommen gevonden worden dan worden die ergens op een veilige plek tot ontploffing gebracht. Nadat die explosieven door experts beoordeeld zijn worden ze per auto vervoerd en dat is voor de inzittende een spannend ritje.

Na drie dagen actief oefenen kreeg iedereen zijn certificaat en Esther en ik waren een ervaring rijker waar we nog lang over zullen napraten. Tevreden vielen we in slaap in het Violet Hotel in Dong Ha waar we eerst nog genoten van een ordinair groot stuk ontbijtkoek dat spontaan uit Esther haar tas verscheen. Dat is hier natuurlijk goud waard is. De boerenkool zou twee dagen later opgegeten worden, notabene gedeeld met een Duitser. Het zou verboden moeten worden. Ach gelukkig hebben wij de oorlog niet meegemaakt en ik moet erbij zeggen dat Ralf niet lang geleden chocolade pasta heeft gedeeld. Later meer over de avonturen met Esther de bijna 40 jarige stagaire die ik natuurlijk wel een paar klusjes op heb laten knappen.

Liefs Laurence