survival at work

Het werk is nog steeds interessant, grensverleggend, boeiend, uitdagend, zenuwslopend, bizar, dynamisch, gezellig, anders dan anders en niet te omschrijven. Er zijn dagen bij dat ik precies weet waar ik mee bezig ben, wat de bedoeling is en wat er eventueel morgen op het programma staat. Ik moet eerlijk bekennen dat er ook zeker dagen bij zitten dat ik me afvraag wat ik allemaal aan het doen ben. Door een opstapeling van neven activiteiten ben ik dan even de rode draad kwijt. Het enige wat dan helpt is mijn contract erbij te pakken en kijken of er iets in staat dat overeenkomt met wat ik aan het doen ben.

Vaak is het dan zo dat ik randvoorwaarden aan het scheppen ben om überhaupt mijn werk te kunnen doen. Als ik dan tegen een taalbarrière op loop of via een omweg wat wil bereiken is het logisch dat ik af en toe verdwaal. Wat dan helpt is door blijven ademen, eventueel een biertje erbij en een nachtje slapen omdat de volgende dag totaal anders en super effectief kan zijn.

Deze week was ik in Laos in de school een training aan het voorbereiden voor de leraren. Ik vroeg welke leraar de EHBO lessen verzorgde. Niemand zei wat en ze keken elkaar aan van was jij dat niet??? .Na lang overleg bleek dat het iemand uit het ziekenhuis was maar niemand wist wie. Ze konden mij dus ook niet vertellen welk training materiaal er gebruikt werd. Dus zat er niks anders op dan heerlijk brutaal alle kasten open te trekken. Dat vonden ze wel geinig en ze deden maar al te graag mee. Tot hun eigen verbazing haalde we een rubbere Annie tevoorschijn……nee geen opblaas pop maar een reanimatie pop.

Na de middag pauze besloot ik mijn geluk te zoeken in het ziekenhuis achter de school. Mijn missie was het volgende: Zoek iemand in een hoge functie met een medische achtergrond die Engels spreekt. Ik had geluk er was net een delegatie uit Zuid Korea die een rondleiding kreeg dus daar kon ik even achteraan hobbelen. Via een achterdeurtje belande ik op de CT-rontgen en echo kamer en ja hoor daar sprak iemand Engels.

Ik legde uit waar ik voor kwam en na 10 min zat ik aan de koffie bij het hoofd van de afdeling administratie en personeelszaken. Een prima kerel waar ik zaken mee kon doen. Hij heeft me voorgesteld aan een nieuwe arts op de SEH afdeling die het wel zag zitten om samen mij de training te geven. We gaan niet alleen de leraren trainen maar ook het personeel van de SEH en IC.

Mijn zoektocht naar materiaal heb ik voortgezet en ik kan nu concluderen dat er in het hele ziekenhuis geen defibrilator is. Er is wel 1 beademing apparaat op de IC en 1 op de operatie kamer. Buiten bij de ambulance post heb ik een backboard gevonden onder het stof. Die gebruiken ze niet want ze wisten niet waar dat nuttig voor was. De ambulance is er alleen om over te plaatsen naar Thailand niet voor meldingen …..112 bestaat niet in Laos.
Na een ongeval is je hoop de Tuk Tuk driver.

Vera en Rolien zijn helemaal gesetteld in het guesthouse en verzorgen het ontbijt met ananas en pindakaas. Ik heb het zo druk gehad dat ik na een week nog niet eens de moeite genomen heb om te kijken of de tv het doet. Ik kwam er vandaag achter dat ik ook warm water in de douche heb als ik de schakelaar omzet.1 kakkerlak is okee maar een spin van 10 cm in de douche wordt echt te gek. De eigenaar kwam met een groot mes naar mijn kamer want door mijn gebaren dacht hij dat ik een slang bedoelde.

Daarna stond zijn zoon voor de deur om mij op te vrolijken met iets wat op een bosje bloemen leek. Helaas is die vriendelijk knul geen prins op het witte paard. Hij is verstandelijk gehandicapt en vind het leuk om mij te achtervolgen en ha ha ha ha ha te zeggen de hele dag. Heb ik weer……... De Laotiaanse mannen die we in de kroeg tegen kwamen vergeleken ons met Tom and Jerry en Peter pan. Nou jullie zijn weer op de hoogte.
Werkse en we mailen.


liefs laurence